Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

L' Illusionniste, Sylvain Chomet, 2010

 

  "The Illusionist", ένα κλασικό, πανέμορφο, νοσταλγικό, γοητευτικό και απολύτως ρεαλιστικό animation από τη Γαλλία και τους «θαυματοποιούς» Sylvain Chomet, Jacques Tati!

 Η υπόθεση:
 Ο «Θαυματοποιός» είναι ένας καλλιτέχνης και διασκεδαστής της σκηνής του οποίου όμως η τέχνη πεθαίνει. Οι ροκ σταρ κλέβουν την λάμψη του κι εκείνος είναι αναγκασμένος να αποδέχεται όλο και πιο αόριστες συμφωνίες με θέατρα, καφετέριες, μπαρ και πάρκα. Ωστόσο, όταν είχε επισκεφθεί μία παμπ σε ένα χωριό της δυτικής ακτής της Σκοτίας συνάντησε την Αλίκη, ένα αθώο κορίτσι, που θα αλλάξει τη ζωή του για πάντα. Καθώς παρουσιάζει την παράστασή του στους ενθουσιασμένους και κατάπληκτους κατοίκους του χωριού που γιορτάζουν την άφιξη του ηλεκτρισμού στο απομακρυσμένο τους νησί, η Αλίκη «μαγεύτηκε» και πείστηκε ότι τα κόλπα του ήταν πραγματική μαγεία. Τον ακολούθησε στο Εδιμβούργο και εκεί του κρατούσε το σπίτι ενώ εκείνος ήταν στη δουλειά, σε ένα μικρό συνοικιακό θέατρο. Γοητευμένος από τον ενθουσιασμό της, την ανταμείβει με όλο και περισσότερα δώρα τα οποία «προέκυψαν» από τις ταχυδακτυλουργίες του. Δεν μπορεί να της αποκαλύψει ότι η μαγεία του δεν υπάρχει και απεγνωσμένος για να μην την απογοητεύσει, της αγοράζει αυτά τα «δώρα» με κίνδυνο να χρεοκοπήσει για τα καλά. Καθώς η Αλίκη μεγαλώνει, φτάνει η στιγμή που ερωτεύεται και φεύγει. Τότε ο «Θαυματοποιός» δεν υποχρεούται πια να υποκρίνεται ότι είναι μεγάλος μάγος, και αποδεσμευμένος από την ίδια του την πλεκτάνη ξαναρχίζει τη ζωή του, ως πιο σοφός πια άνδρας.

 Ο γάλλος δημιουργός Sylvain Chomet μετά το ιδιαίτερο, εκκεντρικό και εξαιρετικό «Τρίο της Μπελβίλ» επιστρέφει με ακόμη ένα animation, αγαπημένο του είδος, του οποίου τείνει να γίνει εξέχων πρεσβευτής! Πρόκειται για μία ιστορία που βασίστηκε σε ξεχασμένο από το 1956(!), ανέκδοτο, αυτοαναφορικό σενάριο του πολύ σπουδαίου γάλλου μίμου, ηθοποιού και σκηνοθέτη Jacques Tati, αναφερόμενο στη σχέση του ίδιου του Tati με τη μεγαλύτερη κόρη του, Sophie.

  Ο κύριος Tatischeff (το πραγματικό όνομα του Ζακ Τατί, ενώ παραπομπή υπάρχει κι όταν ο «θαυματοποιός» μπαίνει σε σινεμά που παίζεται το "Mon Oncle", από τις καλύτερες ταινίες του Τατί) λοιπόν, είναι ένας ταχυδακτυλουργός που κινείται άγαρμπα, άρρυθμα και γεμάτος απορία σε έναν αλλόκοτο και διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο και βλέπει την καριέρα του να φθίνει σταδιακά μετά τις εμφανίσεις νέων καλλιτεχνών και ρευμάτων. 
 Το Παρίσι δεν «σηκώνει» πλέον τον ίδιο και το πρόγραμμά του. Έτσι θα καταλήξει -τυχαία- στη Σκοτία, όπου ένα κοριτσάκι θα ενθουσιαστεί από τα «μαγικά» του, σε βαθμό που να τον θεωρεί μάγο, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι απλώς επιδίδεται σε κόλπα. 

 Οι δυο τους θα ενώσουν τις διαφορετικές μοναξιές τους και θα πραγματοποιήσουν ένα ταξίδι λίγο πολύ στο άγνωστο, με βάση την εκατέρωθεν συμπάθεια αλλά και την πίστη τους στη «μαγεία». Το ταξίδι αυτό θα εμπεριέχει τα πάντα: αισιοδοξία, ελπίδα, αφοσίωση, στοργή, συντροφικότητα, μαγεία, αλληλεγγύη, αλτρουισμό, αγάπη, αλλά και θλίψη, ψευδαίσθηση, αυταπάτη, απώλεια, αποχαιρετισμό.

 Ένα τρυφερό, γλυκόπικρο φιλμ, με αισθητή την απουσία διαλόγων, καθώς ο σεναριογράφος Τατί και ο σκηνοθέτης Σομέ προτιμούν ξεκάθαρα την παντομίμα (άλλη μεγάλη τέχνη του πρώτου) για να εκφραστούν, κάτι που δίνει την ευκαιρία και στους μικρούς θεατές να παρακολουθήσουν ένα περισσότερο «ενήλικο» animation. 

 Και ένα animation αυθεντικότατο, καθώς οι χαρακτήρες είναι εξολοκλήρου ζωγραφισμένοι στο χέρι, με την ηλεκτρονική βοήθεια να απουσιάζει, παντελώς.

 Μία ωδή στην ανθρωπιά, αλλά και τη μοναξιά, τη νοσταλγία, την πίστη και την εσωτερική δύναμη και μία αλληγορία για τον απότομα μεταβαλλόμενο κόσμο γενικά αλλά και ειδικά, του καλλιτεχνικού κόσμου, αυτού του Θεάματος και της Τέχνης. Γιατί μπορεί τελικά να αποδεχόμαστε ότι δεν υπάρχουν μάγοι και μαγικά, αλλά δεν (πρέπει να) παύουμε να πιστεύουμε ότι χάθηκε ολωσδιόλου η μαγεία...

 Το "L' Illusionniste" κέρδισε το βραβείο καλύτερου κινουμένου σχεδίου στα Ευρωπαϊκά Βραβεία 2010 καθώς και υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα κινουμένου σχεδίου.

 Βαθμολογία: 8/10

2 σχόλια:

  1. Όμορφο, νοσταλγικό, τρυφερό animation για μια εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτή. Όλα αυτά ωραία και καλά αλλά προς το τέλος η ταινία έχει ένα μεγάλο, κατά την γνώμη μου, μειονέκτημα: Ενώ σε όλη την διάρκειά της μας έχει σκιαγραφήσει σε ικανοποιητικό βαθμό την σχέση του μικρού κοριτσιού και του θαυματοποιού και η απουσία των διαλόγων δεν διατάραζε την ισορροπία της αφήγησης καθώς για αυτό φρόντιζε η μιμητική (δηλαδή μίλαγε η γλώσσα του σώματος από μόνη της) ξαφνικά όμως δείχνει με υποτυπώδη κι εύκολο τρόπο τα χρόνια που περνούν καθώς η μικρή μεγαλώνει. Εκεί η αφήγησή της φαίνεται φτωχή κι ελλιπής καθώς εν απουσία διαλόγων ή κάποιων μεσότιτλων, η μιμητική δεν μπορεί να καλύψει επαρκώς τον χρόνο.

    Αυτό πιστεύω ότι λειτουργεί ιδανικά στα μικρού μήκους animation κι όχι στα μεγάλου μήκους από την στιγμή που λείπουν οι διάλογοι. Στις περιπτώσεις δηλαδή που η ιστορία τους θέλει να πει πολλά αλλά μέσα σε λίγη χρονική διάρκεια. Ένα πολύ καλό παράδειγμα είναι το αριστουργηματικό “Father and Daughter (2001)”. Άμα το δεις πιστεύω ότι θα καταλάβεις αυτό που θέλω να πω (8 περίπου λεπτά είναι η διάρκειά του).

    Θέλω και πρέπει κάποια στιγμή να ξαναδώ ταινίες του Ζακ Τατί ώστε να τις επαναξιολογήσω διότι τις είχα δει αρκετά χρόνια πριν. Κι αυτήν την φόρα θα φροντίσω να τις δώσω την πρέπουσα προσοχή.

    Σε ζάλισα ε; :D

    3/5: Καλή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λιγο μονο :p

    Το animation που προτεινεις το εχω δει αρκετες φορες και πραγματι, ειναι απο τα καλυτερα!

    Καταλαβαινω τον προβληματισμο σου για τον «Θαυματοποιο», ομως δεν το συμμεριζομαι, δεδομενου οτι, θελει να δειξει οτι οι δυο τους αλληλοσυμπληρωνονται και περνουν καλα μαζι, μεχρι που η μικρη ενηλικιωνεται, ερωτευεται και μοιραια, φευγει για να συνεχισει τη ζωη της, ομως κι ο ιδιος αισθανεται καλυτερα, αφου γνωριζει οτι δε θα μπορουσε να ειναι για παντα ευτυχισμενη διπλα του.

    Θεωρω οτι δε γινοταν να εχει μεγαλυτερη διαρκεια το φιλμ, αλλα δε χρειαζεται κι ολας, αφου ο Σομε αναπτυσσει επαρκως τη θεματικη του.
    Ετσι τουλαχιστον το βλεπω εγω.

    Ο Τατι εχει κανει σπουδαιο εργο και νομιζω οτι αξιζει μια δευτερη (και τριτη) ματια μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή