The Boss Of It All, Lars von Trier, 2006

 «Το Μεγάλο Αφεντικό» με τον αυθεντικό τίτλο "Direktoren for det Helle" είναι η ατυχής απόπειρα του Lars Von Trier να κάνει κωμωδία(;). Από τη Δανία και το 2006.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ο Ravn (Peter Gantzler), ο ιδιοκτήτης μιας δανέζικης εταιρίας, ετοιμάζεται να την πουλήσει σ' έναν Ισλανδό επιχειρηματία. Αντιμετωπίζει, όμως, ένα σοβαρό πρόβλημα: όλα τα χρόνια από την ίδρυση της εταιρίας του, έχει δηλώσει στους υπαλλήλους, για να μη χρεώνεται τις δυσάρεστες αποφάσεις που πρέπει να λαμβάνει κατά καιρούς, ότι ο ίδιος είναι ένας απλός διευθυντής και ότι το 'μεγάλο αφεντικό' ζει μόνιμα στις ΗΠΑ. Όταν ο Ισλανδός αγοραστής επιμένει ότι θα υπογράψει τα συμβόλαια μόνο αν ο Πρόεδρος της εταιρίας είναι παρών, ο Ravn προσλαμβάνει τον Kristoffer (Jens Albinus), έναν άνεργο αλλά εγωκεντρικό ηθοποιό, με εκκεντρικές ιδέες περί υποκριτικής και δράματος, για να παίξει το ρόλο. Η παραμονή του στην εταιρία για μια εβδομάδα θα πυροδοτήσει μια αλυσίδα παρεξηγήσεων, καθώς όλοι οι υπάλληλοι θα θελήσουν να γνωρίσουν το πραγματικό τους αφεντικό με το οποίο μέχρι τώρα επικοινωνούσαν μόνο εξ αποστάσεως...

 Ο Λαρς φον Τρίερ αναφερόμενος στο «Μεγάλο Αφεντικό» έχει επανειλημμένως σημειώσει ότι γύρισε αυτό το φιλμ για την πλάκα του, για χαβαλέ. Αντίστοιχα τον «Αντίχριστο», το 2009, τον γύρισε ως αποτέλεσμα της χρόνιας θεραπείας που έκανε για την κατάθλιψη. Και στις δύο περιπτώσεις θύμα των πειραματισμών του εκκεντρικού σκηνοθέτη ήταν ο θεατής...

 Εν μέσω της τριλογίας "USA: The Land of Opportunities", που απαρτίζεται από τα "Dogville (2003), Manderlay (2005) και "Washington" (προγραμματισμένο για το 2007, χωρίς όμως να έχει γυριστεί ακόμη, ενώ παραμένει άγνωστο πότε και αν τελικά θα ολοκληρωθεί η τριλογία!) το "τρομερό παιδί" του δανέζικου σινεμά κάνει ένα "διάλειμμα" στρεφόμενος στην κωμωδία. Τουλάχιστον έτσι όπως την έχει στο μυαλό του ο σκηνοθέτης, γιατί μόνο κωμωδία δεν θυμίζει τούτος ο πειραματισμός του Τρίερ, που παραμένει πιστός στο Δόγμα.

 Και ναι, μπορεί να εμπεριέχει ορισμένα αστεία και να είναι διάχυτο στην ταινία το εγκεφαλικό χιούμορ του δημιουργού. Και μπορεί ακόμη να υπάρχει σάτιρα προς τους θεσμούς, προς τους ίδιους τους Δανούς αλλά και αλλοεθνείς, όπως π.χ τους Ισλανδούς και επίσης, έντονος αυτοσαρκασμός και έξυπνοι συμβολισμοί. Όμως οι συνεχείς διάλογοι κουράζουν και ο θεατής χάνει το ενδιαφέρον του πολύ γρήγορα.

 Επιπλέον όλα τα παραπάνω δεν αρκούν για να χαρακτηριστεί πετυχημένη κωμωδία αυτή η φανερά προχειρογυρισμένη (θυμίζει σε σημεία σλάπστικ) ταινία. Άλλωστε πέραν της παραδοχής (κάτι είναι κι αυτό) από πλευράς Τρίερ ότι με το «Αφεντικό» έκανε χαβαλέ, υπάρχει και κάτι ακόμη. Η τεχνική "Automavision" την οποία χρησιμοποίησε για τα γυρίσματα ο σκηνοθέτης κι έχει να κάνει, επί της ουσίας, με "αυτόματη κινηματογράφηση"! Ο αθεόφοβος «σκηνοθέτησε» το εν λόγω φιλμ εξ ολοκλήρου από τον υπολογιστή, ο οποίος ρύθμιζε τα καδραρίσματα, τη φωτογραφία και την κίνηση μίας κάμερας που υπήρχε στο χώρο των γυρισμάτων!

 Θεωρώ το «Μεγάλο Αφεντικό» την πιο αδιάφορη ταινία του Λαρς φον Τρίερ. Δεν του πάνε καθόλου οι κωμωδίες και καλό θα ήταν να σταματήσει γενικά τους «πειραματισμούς» του, γιατί βλέπω να αποκαθηλώνει ο ίδιος τον μύθο που έχει χτίσει γύρω από το όνομά του με πραγματικά σπουδαίες ταινίες του μακρινού -αλλά και κοντινού- παρελθόντος.

 Μόνο για τους φανατικούς οπαδούς του Δανού σκηνοθέτη και τους πιστούς ακολουθητές του Δόγματος.

 Βαθμολογία: 2,5/10

Anatomy of a Murder, Otto Preminger, 1959

 Με μία ακόμη μεταφορά από το άλλο blog θα σας αφήσω για τις επόμενες οκτώ μέρες, καθώς σε λίγες ώρες πετάω για το πανέμορφο Παρίσι και το πρώτο μέρος των φετινών διακοπών!


 Η ταινία "Anatomy of a Murder" του Otto Preminger:

  "Ανατομία ενός Εγκλήματος", από τον σπουδαίο Αμερικανό σκηνοθέτη Otto Preminger (ο σκηνοθέτης της "Laura", της επιτομής των film noir!), του 1959. Ένα συναρπαστικό δικαστικό θρίλερ διάρκειας δυόμιση ωρών!
 Η ταινία «Ανατομία ενός Εγκλήματος» είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Τράβερ, το οποίο αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα μπεστ-σέλερ της δεκαετίας του '60.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Σε κάποιο μικρό θέρετρο της Αμερικής, ο τοπικός δικηγόρος αναλαμβάνει να υπερασπιστεί έναν στρατιωτικό, ο οποίος σκότωσε εν ψυχρώ το βιαστή της γυναίκας του. Σύντομα θα αντιληφθεί ότι οι δύο σύζυγοι κρύβουν στοιχεία σχετικά με την υπόθεση και ότι η επικείμενη δίκη θα είναι μια δοκιμασία.

 Ο Otto Preminger σε μεγάλα κέφια δημιουργεί ένα συναρπαστικό δικαστικό θρίλερ και ο James Stewart δίνει μία απ' τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του! Arthur O' Connell, George Scott, Lee Remick, Ben Gazzara, Eve Arden, αποτελούν ένα πολύ δυνατό καστ, με κορυφαίο φυσικά τον Stewart.

 Ο υπολοχαγός Φρέντερικ Μάνιον κατηγορείται για τη δολοφονία του βιαστή της γυναίκας του, της Λόρα. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της Λόρα, η ίδια έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού και στην συνέχεια βιασμού από το θύμα. Την υπεράσπιση του Μάνιον αναλαμβάνει ο δικηγόρος Πολ Μπίγκλερ ο οποίος αντιμετωπίζει την υπόθεση ως πρόκληση για την καριέρα του. Η υπόθεση έχει φθάσει στο δικαστήριο και η "μάχη" έχει αρχίσει. Ο διάσημος και σκληρός εισαγγελέας Κλοντ Ντάνσερ, αντικρούει τους ισχυρισμούς της υπεράσπισης, ότι δηλαδή ο κατηγορούμενος διέπραξε τον φόνο για λόγους τιμής, αφού η γυναίκα του κατηγορουμένου ήταν ελευθέρων ηθών και διατηρούσε σχέσεις με το θύμα. Σύμφωνα πάντα με τον Ντάνσερ, οι μελανιές στο πρόσωπο της Λόρα δημιουργήθηκαν από τον ίδιο τον σύζυγό της, ο οποίος, αφού την χτύπησε άγρια, της απέσπασε την ομολογία ότι ήταν ερωμένη του θύματος. 'Ετσι, πάνω σ' ένα ξέσπασμα θυμού και ζήλειας, ο κατηγορούμενος, γνωρίζοντας πολύ καλά τί επρόκειτο να κάνει... δολοφόνησε το θύμα εν ψυχρώ. 

 Στο μεταξύ, ο βοηθός του Μπίγκλερ, ο Μακ Κάρθι, ξεθάβει από τα δικαστικά αρχεία μια παλιά υπόθεση, στην οποία ο σύζυγος είχε δολοφονήσει τον βιαστή της γυναίκας του, αλλά είχε αθωωθεί επειδή η υπεράσπιση είχε βασιστεί στο έγκλημα "εν βρασμώ ψυχής". Ο Μπίγκλερ χρησιμοποιεί το ίδιο ελαφρυντικό και για να κερδίσει την υπόθεση καλεί ως μάρτυρα την θετή κόρη του θύματος. Η τελευταία καταθέτει ένα στοιχείο, τόσο σημαντικό για την δολοφονία του πατριού της, ώστε η ιστορία παίρνει τώρα νέες διαστάσεις...

 Ο Πρέμινγκερ λοιπόν διεισδύει με τόλμη αλλά και πολύ καλό χιούμορ στην Αμερικανική δικαιοσύνη, αλλά και την ζωή στην Αμερικανική επαρχία. Και τα πάντα είναι ανάποδα. Οι ήρωες είναι αντι-ήρωες, οι (ολοκληρωμένοι) χαρακτήρες των αντι-ηρώων είναι αμφίσημοι και τίποτα απ' την αισθητική του φιλμ δεν θυμίζει την τότε αισθητική του Χόλυγουντ. Όλα τούμπα από τον μέγα Πρέμινγκερ!
 Και όλα πρωτοποριακά, εκπληκτικά. Σκηνοθεσία, ασπρόμαυρη φωτογραφία, ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, ερμηνείες, ένταση και αγωνία καθόλη τη διάρκεια, αμφίρροπη η έκβαση της δίκης, διφορούμενη αφήγηση των γεγονότων, ίντριγκα, πάθος, ανατροπές, ατμόσφαιρα, όλα εξαιρετικά!

 Ακόμη και το τολμηρό -για την εποχή- λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί ο μεγάλος κινηματογραφιστής, καθώς, ενδεικτικά, για πρώτη φορά στο σινεμά ακούγονται λέξεις όπως "βιασμός" ή "κιλότα"!

 Κι ενώ είναι ανατρεπτικός σε τόσα σημεία, ο Πρέμινγκερ δεν ξεπερνάει το μεγάλο ταμπού της εποχής και που αφορά στην εξουσία που ασκεί ο άνδρας πάνω στη γυναίκα...
 Συντηρητικός ο Πρέμινγκερ, δεν κάνει την υπέρβαση σε αυτό το θέμα, αφού ξεκάθαρα η Laura είναι υποταγμένη στον άνδρα της. Η ευτυχία ή  δυστυχία της, η τύχη της και η ελπίδα της κρέμονται από τον σύζυγό της!

 Τέλος, η μουσική ανήκει στον Duke Ellington, σπουδαίο μουσικό της jazz, ο οποίος μάλιστα παίζει και ζωντανά πιάνο! Είναι δε, η πρώτη ταινία όπου ακούγεται jazz κατά το μεγαλύτερο διάστημά της.

 Η καλύτερη του είδους (δικαστικές) και μέσα στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

 Ήταν υποψήφια για 7 'Οσκαρ: A΄ ανδρικού ρόλου (Τζέιμς Στιούαρτ), Β΄ ανδρικού ρόλου (Τζορτζ Σι Σκοτ και 'Αρθουρ Ο' Κόνελ), διασκευασμένου σεναρίου, καλύτερης ταινίας, φωτογραφίας και μοντάζ.

 Βαθμολογία: 9/10

La Chiesa, Michele Soavi, 1989

 Ένα ενδιαφέρον slasher horror film από την Ιταλία, σε σενάριο και παραγωγή του μετρ του τρόμου Dario Argento (έκλεισε την Τετάρτη 13/7 το Ταινιόραμα στο Άστυ) και σκηνοθεσία Michele Soavi, τακτικού συνεργάτη του Argento σε αρκετές ταινίες, π.χ. ως ηθοποιός στο "Tenebre". Η ταινία αποτελεί θεωρητικά το τελευταίο μέρος της τριλογίας των "Δαιμόνων" και θα τη βρείτε κι ως "Cathedral of Demons" αλλά και "Demon 3", όμως ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει σε συνέντευξη ότι δεν έχει καμία σχέση με τη σειρά "Demons" και πως το "Church" (αγγλικός τίτλος) είναι αυτόνομο, ξεχωριστό φιλμ!

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ένας ναός στον οποίο κατά το παρελθόν έγινε μαζική σφαγή υποτιθέμενων αιρετικών γίνεται ο χειρότερος εφιάλτης για μια ομάδα ανθρώπων της σύγχρονης εποχής, που παγιδεύονται μέσα σε αυτόν την ώρα που σκοτεινές δυνάμεις ξυπνούν οργισμένες όσο ποτέ από λήθαργο αιώνων...

 Ο Soavi απέκτησε φήμη με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στο -επίσης slasher- "Stage Fright" του 1987. Αν το βρείτε, μην το προσπεράσετε, αξίζει!
 Δύο χρόνια μετά ο Ιταλός σκηνοθέτης γυρίζει την «Εκκλησία», μένοντας πιστός στις "τρομακτικές" ορέξεις του και χαρίζοντάς μας ένα απολαυστικό slasher film, πολύ ανώτερο των ομοίων σαχλών ταινιών του είδους, που γυρίζονται κατ' εξακολούθηση στην Αμερική.

 Η ταινία αναφέρεται στην εποχή των σταυροφόρων, οι οποίοι ξεκληρίζουν ένα χωριό σφάζοντας σε σχεδόν καθολικό ποσοστό τους κατοίκους, επειδή είχαν την υποψία ότι ένα μικρό κορίτσι(!) είναι δαιμονισμένο. Οποίος θρησκευτικός γαμωφανατισμός. Πόσα εγκλήματα έχουν κάνει κάποια τέρατα στο όνομα της θρησκείας και δη του χριστιανισμού...

 Στη συνέχεια σκάβεται ένας πελώριος ομαδικός τάφος, όπου θάβονται όλοι οι δολοφονημένοι κάτοικοι του χωριού, ενώ κατόπιν εντολής του ιερέα χτίζεται πάνω στον τάφο μία εκκλησία. Πολλούς αιώνες μετά όταν η παλιά ιστορία της σφαγής βγει στο φως, θα "επιστρέψουν" μαζί της και οι δαίμονες, με σκοπό την εκδίκηση...

 Πέραν της πολύ δυνατής σκηνοθεσίας όπου αναδύεται η υπέροχη gothic ατμόσφαιρα του Soavi και την πολυμορφία του σεναρίου υπό τη συνεργασία 8(!) ατόμων (με βασικότερους βέβαια τον Argento, τον Soavi και τον Bava, σκηνοθέτη της σειράς Demons), εξέχουσα θέση στην επιτυχία της ταινίας έχει το πανέμορφο soundrack, επιμελημένο από τους Βρετανοαμερικανούς Keith Emerson και Philip Glass!

 Ένα άκρως διασκεδαστικό ευρωπαϊκό slasher φιλμ!

 Βαθμολογία: 6,5/10

Being there, Hal Ashby, 1971

 Αντιγραφή από το άλλο μπλογκ, με το "Being there" του Hal Ashby:

 «Να είσαι εκεί κύριε Τσανς»: Ο ελληνικός τίτλος για το κύκνειο άσμα του σπουδαιότερου κωμικού ηθοποιού, Πίτερ Σέλερς. Η -εν μέρει- ειρωνεία; Δεν πρόκειται περί ξεκαρδιστικής κωμωδίας, αλλά για πολιτική σάτιρα με έντονα, δραματικά στοιχεία.
 Ναι, ο μέγας Σέλερς, το ιερό τέρας της κωμωδίας άφησε για το τέλος, τον καλύτερο ρόλο του, σε μια ταινία που ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Το σημαντικότερο δε, είναι το ότι ο Σέλερς αυτοπροτάθηκε για τον ρόλο που τόσα χρόνια περίμενε, ζητώντας από τον συγγραφέα Jerzy Kosinski τηλεφωνικά και παριστάνοντας τον "ήρωα" του βιβλίου, την άδεια να γυρίσει την ταινία αυτή!
 "Μετά το θάνατο του εργοδότη του, ένας μεσήλικας, αγράμματος και χαμηλής νοημοσύνης κηπουρός περιφέρεται στους δρόμους της Ουάσινγκτον. Από παραξενιά της τύχης θα βρεθεί στο περιβάλλον ενός ισχυρού οικονομικού παράγοντα της πόλης όπου όλοι θα τον νομίσουν σοφό".
 Μια σειρά από ευτράπελα γεγονότα λαμβάνουν χώρα σε αυτή την πολιτική σάτιρα που στήνει δεξιοτεχνώς ο Χαλ Άσμπι. Σάτιρα της Αμερικανικής κοινωνίας και των κέντρων λήψης σημαντικών αποφάσεων. οι Αμερικανοί πιστεύουν αυτό που θέλουν να πιστέψουν, γι αυτό και ο Τσανς θα αναδειχτεί σε γκουρού της οικονομίας και στο τέλος θα προταθεί για το αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ!
 Μη το γελάτε καθόλου. Έτσι ήταν πάντοτε οι χαζο-Αμερικάνοι..

 Οι αργοί ρυθμοί ίσως να χαρακτηρίζουν την ταινία ως ξεπερασμένη σήμερα. Η τεραστίων διαστάσεων, όμως, ερμηνεία του Sellers, πέρα και πάνω από οποιαδήποτε κριτική και ασύγκριτα μοναδική, είναι ένας καλό λόγος για τον οποίο αξίζει να την παρακολουθήσει κανείς.

 Ο Πίτερ Σέλερς λίγους μήνες μετά το "Being there" και δίχως να καρπωθεί κάποιο βραβείο από τον θείο Oscar, κερδίζοντας όμως τη Χρυσή σφαίρα, πέθανε από καρδιακή προσβολή (αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας για αρκετά χρόνια), μόλις 54 ετών.

 Βαθμολογία: 7,5/10