Koktebel, Boris Khlebnikov and Aleksei Popogrebsky, 2003

 Μία άγνωστη στο ευρύ κοινό, αλλά ωραία ταινία από τη Ρωσία και το 2003, "Ο Δρόμος για το Κοκτεμπέλ" δεν κυκλοφόρησε στα ελληνικά dvd club και δεν της δόθηκε η προσοχή που ίσως να άξιζε. "Roads to Koktebel" είναι ο διεθνώς γνωστός τίτλος και "Koktebel" ο Ρωσικός. Από τη συνεργασία δύο σκηνοθετών, του Boris Khlebnikov και του Aleksei Popogrebsky, στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τους.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Μετά το θάνατο της γυναίκας του ένας άνεργος μηχανικός αεροδυναμικής ξεκινά από τη Μόσχα μαζί με τον εντεκάχρονο γιο του με προορισμό την παραθαλάσσια πόλη Κοκτεμπέλ στην Μαύρη Θάλασσα εκεί όπου ζει η αδερφή του. Χωρίς λεφτά και μεταφορικό μέσο πατέρας και γιος περιπλανιούνται στο αχανές ρωσικό τοπίο, αφήνοντας την τύχη να τους οδηγήσει.

 Ένα road movie λοιπόν, με πρωταγωνιστές έναν πατέρα και τον νεαρό ανήλικο γιο του, που μετά τα θάνατο της μητέρας θα ξεκινήσουν ένα μεγάλο ταξίδι, μία περιπλάνηση από την Μόσχα, με προορισμό το Κοκτεμπέλ, ένα παραθαλάσσιο θέρετρο στη Μαύρη Θάλασσα, για να συναντήσουν την θεία.
 Καλοστημένη δραματική ταινία, με όμορφο κινηματογραφικό στυλ, ατμοσφαιρική, που ξεχωρίζει για την υπέροχη, πλούσια σε λυρισμό φωτογραφία, με τα αχανή τοπία, αλλά πέραν τούτου δε νομίζω ότι αποτελεί κάποιο αριστούργημα. Πρόκειται για ακόμη μία ποιητική ρωσική ταινία, στο γνώριμο ύφος του κινηματογραφικού στυλ των χωρών αυτών (ανατολικό μπλοκ), που θα ελκύσει το ενδιαφέρον των φαν του συγκεκριμένου είδους, δίχως όμως να τους εντυπωσιάσει ή να τους προσφέρει κάποια έκπληξη.

 Μία περιπλάνηση πατέρα και γιου, διασχίζοντας τεράστιες εκτάσεις γης, χαοτικά και επιβλητικά τοπία και που κυριολεκτικά αφήνοντας την μοίρα να τους οδηγήσει.
 Από την μία ο πατέρας, που έχει πολύ μεγάλη υπομονή. Θέλει να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους αλλά δε βιάζεται. Καθόλη την πορεία, όπου μπορεί, κάνει μερικές δουλειές για να βγάλει χρήματα που θα τους βοηθάνε στη συνέχεια του ταξιδιού.
 Και από την άλλη ο γιος. Που λογικά, αφού είναι μόλις 11 ετών, αδημονεί το ταξίδι αυτό να φτάσει στο τέλος του. Το μοναδικό πράγμα που σκέφτεται είναι να φτάσουν στο παραθαλάσσιο Κοκτεμπέλ για να μπορέσει να δει ανεμόπτερα να πετούν στον ουρανό...
 Το ταξίδι αυτό σημαίνει κάτι και για τους δύο. Ο πατέρας μέσα από την περιπλάνηση τους θα ψάξει να βρει τον παλιό του εαυτό και την χαμένη του αυτοεκτίμηση. Να αφήσει πίσω του, στην κυριολεξία, την παλία, αποτυχημένη ζωή του και να αποδείξει στον εαυτό του αλλά και στο γιο του ότι δεν "τελείωσε". Ότι μπορεί, αφού πρώτα βρει τα πατήματα του να ξανακρδίσει και την εμπιστοσύνη του παιδιού του.
 Αλλά και ο γιος θέλει να κερδίσει κάτι μέσα απ' το ταξίδι αυτό. Θέλει να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο. Νε βρεθεί στη θάλασσα. Στο μαγικό (για τα μάτια του μικρού) Κοκτεμπέλ. Και στην εξαιρετική προοπτική που τους ανοίγει η περιοχή αυτή για μία καινούρια, πολύ καλύτερη ζωή.
 Και φυσικά, μαζί τους "ταξιδεύει" και η μητέρα. Οι μνήμες και των δύο για τη νεκρή σύζυγο - μητέρα συντροφεύουν πατέρα και γιο καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού.


 Φυσικά το ταξίδι δεν είναι εύκολο. Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι γεμάτος δυσκολίες και διάφορα "αγκάθια". Από τα οποία θα "ματώσει" ο πατέρας, τις "πληγές" του οποίου θα αναλάβει μία νεαρή γιατρός, ο τελευταίος άνθρωπος που θα συναντήσουν κατά την περιπλάνηση τους. Οι δυο τους θα έρθουν κοντά, θα ερωτευθούν. Και ο μικρός θα ζηλέψει και θα νιώσει πάλι προδομένος. Και θα αποφασίσει να τελειώσει μόνος του το ταξίδι...

 Η σκιαγράφιση της σχέσης πατέρα - γιου δίνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από το σκηνοθετικό δίδυμο, αν και κατά τη γνώμη μου η συχνή εκμαίευση της συγκίνησης αποτελεί το αρνητικό σημείο της ταινίας.
 Ο γήινος ρεαλισμός από τη μία, με τις πανέμορφες εικόνες και τα μαγευτικά πλάνα των τοπίων, και οι συμβολισμοί από την άλλη, που είναι διάχυτοι μέσα στην ιστορία, κρυμμένοι κυρίως πίσω από τις ερμηνείες συνθέτουν το "Koktebel". Μία υπνωτική, παραβολική ταινία δρόμου, που αποτέλεσε την αποκάλυψη της FIPRESCI για το 2003. 

 Βαθμολογία: 6/10

Les Triplettes De Belleville, Sylvain Chomet, 2003

 "Το Τρίο της Μπελβίλ", ένα πολύ ξεχωριστό animation για κυρίως μεγάλα παιδιά. Από τη Γαλλία και τον σκηνοθέτη Sylvain Chomet. Αποτελεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, ο οποίος υπογράφει πλην της σκηνοθεσίας και το σενάριο, ενώ είναι και ο κύριος σχεδιαστής των animated χαρακτήρων.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Υιοθετημένος από τη γιαγιά του, Μαντάμ Σούζ, ο μικρός Τσάμπιον είναι ένα γλυκό, μοναχικό αγόρι… με πάθος για το ποδήλατο! Τα χρόνια περνούν και το αγόρι είναι έτοιμο πια να λάβει μέρος στο παγκόσμιο ποδηλατικό Γύρο της Γαλλίας! Στη διάρκεια του αγώνα όμως, δύο μυστηριώδεις, μαυροντυμένοι τύποι απαγάγουν τον Τσάμπιον! Τρελή από αγωνία, η Μαντάμ Σούζα, παρέα με τον πιστό της σκύλο Μπρούνο, αρχίζει να τον αναζητά εναγωνίως. Στη διάρκεια της περιπλάνησής της, βρίσκεται στην πόλη Μπελβίλ, όπου μεσουρανεί το διάσημο ‘Τρίο’ – ένα συγκρότημα τριών εκκεντρικών καλλιτέχνιδων, οι οποίες αποφασίζουν να πάρουν τη Μαντάμ Σούζα και το σκύλο της υπό την προστασία τους. Όλοι μαζί, θα βρεθούν σύντομα στα ίχνη του Τσάμπιον, αλλά και της Γαλλικής… Μαφίας!

 Πρωτότυπο σε σύλληψη, εντυπωσιακό, σουρεαλιστικό animation, που απευθύνεται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, σε ενήλικο κοινό μιας και διαθέτει στοιχεία που θα κάνουν τους μικρής ηλικίας θεατές να πλήξουν και να μην κατανοήσουν και πολλά πράγματα...
 Ο σκηνοθέτης της ταινίας είναι σκιτσογράφος και για αυτό άλλωστε ανέλαβε ως ειδικός τη δημιουργία των καρτουνίστικων χαρακτήρων. Με τους υπέροχους χαρακτήρες, ένα ωραίο σχέδιο, μία ιδιαίτερη -για καρτούν- ιστορία, με αργό τέμπο και ελάχιστους διαλόγους(!) το ρόλο των οποίων αναλαμβάνουν οι πανέμορφες εικόνες για να μας "αφηγηθούν" την ιστορία, ο Choment δημιουργεί ένα ιδιότυπο, πρωτοποριακό, μελαγχολικό, έξοχο animation, με το οποίο μαγεύει μεμιάς τους θεατές αλλά και το κοινό, κερδίζοντας πληθώρα βραβείων και διακρίσεων τόσο στη Γαλλία όσο και διεθνώς με αποκορύφωμα την προβολή στις Κάννες και τις δύο υποψηφιότητες για Oscar!

  Το στόρι, από μόνο του σε προδιαθέτει για κάτι το σουρεαλιστικό. Για να ακολουθήσουν οι "αλλόκοτοι" χαρακτήρες, τα μαγευτικά πλάνα, ορισμένες υπέροχες σκηνές, άλλες πάλι σκληρές και άλλες διαποτισμένες με κάτι το μαγικό! Δεν λείπει και το λεπτό χιούμορ, η φαντασία και η δημιουργικότητα, τα ωραία διασκεδαστικά γκανγκ, η όμορφη, μελαγχολική jazz μουσική, εναρμονισμένα τρισδιάστατα γραφικά αλλά και guest star "εμφανίσεις" όπως αυτή του Φρεντ Αστέρ!
 Επίσης, όλα τα πρόσωπα των χαρακτήρων είναι -μάλλον επίτηδες- ανέκφραστα. Μουντά. Άλλωστε δεν πολυμιλάνε, αφού όπως προείπα οι εικόνες εδώ τα λένε όλα. Και μάλιστα με τρόπο δεόντως υποβλητικό!
 Και μετά φυσικά είναι οι γριές. Στα πρόσωπα των γριών, του Τρίου της Μπελβίλ, ο Σομέ βρίσκει την ιδανική παλέτα του για να απεικονήσει με υπόγεια σάτιρα την κόπωση, τη φθορά, την κατάρρευση.
 Η δε, σκηνή που το ηλικιωμένο Τρίο παίζει μουσική χρησιμοποιώντας για όργανα... κάθε λογής αντικείμενα(!) αποτελεί σεκάνς ανθολογίας.  Όπως φυσικά και η τελική σεκάνς καταδίωξης με τα ποδήλατα!
 Και η jazz μουσικη συνδιάζεται και εναλάσσεται εύστοχα και πολύ όμορφα με κλασική μουσική, folk -με αρκοντεόν φυσικά-, αλλά και ήχους από ακουστική κιθάρα!
 Και βέβαια διάχυτες είναι οι αναφορές στον μέγα Ζακ Τατί, μέσα κυρίως από την απουσία των διαλόγων αλλά και της χρήσης του λεπτού χιούμορ.

 Μία διαφορετική αισθητική από εκείνη της Disney και ένα Ευρωπαϊκό καρτούν μέσα στα καλύτερα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Σε κάθε περίπτωση το πιο πρωτότυπο, σουρεαλιστικό και ξεχωριστό animation που είδατε ποτέ. Αξίζει. Αναζητήστε το!

 Βαθμολογία: 8/10

Heavenly Creatures, Peter Jackson, 1994

 "Heavenly Creatures" σε σκηνοθεσία Peter Jackson και σενάριο Peter Jackson και Frances Walsh. "Ουράνια Πλάσματα" είναι ο ελληνικός τίτλος της καλύτερης ταινίας του Jackson, η οποία εν έτει 1994, μας σύστησε την Kate Elizabeth Winslet στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο σε ηλικία 18 ετών, εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς ενώ τιμήθηκε και με το βραβείο Oscar καλύτερου σεναρίου.

 Η υπόθεση της ταινίας: 
 Όταν οι συνθήκες φέρουν κοντά δύο ονειροπόλες έφηβες εκείνες αναπτύσσουν μεταξύ τους έναν δυνατό δεσμό δημιουργώντας ένα φανταστικό κόσμο που μόνο αυτές μπορούν να μοιράζονται. Σύντομα όμως οι γονείς τους ενοχλούνται από τη σχέση που έχουν αναπτύξει οι δύο κοπέλες και απειλούν να κρατήσουν μακριά τη μία από την άλλη. Σαν απάντηση τα κορίτσια αποφασίζουν να παραμείνουν ενωμένα καταστρώνοντας ένα μυστικό σχέδιο που θα οδηγήσει σε σοκαριστικές εξελίξεις... 
 Τα "Ουράνια Πλάσματα" - μία από τις πρώτες δημιουργίες του σκηνοθέτη της τριλογίας "Ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιών" Πήτερ Τζάκσον - είναι μια προκλητική ταινία με θέμα μια αληθινή ιστορία που συγκλόνισε ένα ολόκληρο έθνος.

 Αληθινή ιστορία λοιπόν που αναφέρεται στον έντονο δεσμό που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε δύο δεκατετράχονα κορίτσια στη Νέα Ζηλανδία κατά τη δεκαετία του 1950, τις Juliet Hulme και Pauline Parker. Οι νεαρές, ονειροπόλες φίλες θα δημιουργήσουν έναν απόλυτα δικό τους φανταστικό κόσμο,  στον οποίο μονάχα εκείνες έχουν πρόσβαση, αφού κανείς άλλος δεν μπορεί να τον αντιληφθεί. Πολύ σύντομα οι δύο νεαρές δεν θα ξεκολλούν η μία από την άλλη και τότε θα αρχίσουν όλα...

 Οι γονείς των δύο κοριτσιών θα θορυβηθούν έντονα και θα προσπαθήσουν να τις πείσουν να σταματήσουν να βλέπονται. Αφού όμως οι δύο φίλες δεν κάνουν πίσω οι γονείς θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και πλέον τις απειλούν ξεκάθαρα ότι θα τις χωρίσουν. Οι ανήλικες αντιδρούν και καταστρώνουν ένα σχέδιο διεξόδου και εκδίκησης απέναντι στους γονείς τους το οποίο στην πράξη θα έχει τραγικά αποτελέσματα αφού η Juliet και η Pauline θα οργανώσουν μεθοδικά και θα διαπράξουν ένα απεχθές έγκλημα, τη δολοφονία της μητέρας της Pauline...

 Ο Peter Jackson πολύ πριν ασχοληθεί με τους "Άρχοντες των Δαχτυλιδιών" γύρισε αυτό εδώ το διαμαντάκι. Καταρχήν μας σύστησε την Kate Winslet, η οποία εδώ ως Juliet Hulme, μία γλυκιά και φαντασιόπληκτη έφηβη τραβάει όλα τα βλέμματα επάνω της και όχι άδικα! Για το ρόλο, η 18χρονη Winslet πέρασε από οντισιόν και επελέχθη από 170 διαγωνιζόμενες! Και φυσικά με την ερμηνεία της στο δραματικό φιλμ του Τζάκσον άνοιξε τις πόρτες για το μέλλον της το οποίο διαγραφόταν ιδιαίτερα ευοίωνο όπως και απεδείχθη τελικά με την έως τώρα πορεία της ηθοποιού.

 Σπουδαία λοιπόν η ερμηνεία της Winslet, ένα καλογραμμένο σενάριο (καρπώθηκε το Όσκαρ) και μία άρτια παρουσίαση των ηρώων από τον Peter Jackson, που εστιάζει σε όλα εκείνα τα στοιχεία που εμβαθύνουν στην ανάπτυξη των χαρακτήρων του. Η Melanie Lynskey πραγματοποιεί και αυτή το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, ωστόσο δεν πλησιάζει καν την ερμηνεία της Winslet. Επίσης πολλές σκηνές γυρίστηκαν στα αληθινά σημεία ενώ τα γεγονότα που αφηγούνται είναι παρμένα από τις σελίδες του προσωπικού ημερολογίου που κράταγε η Pauline!
  
Juliet Hulme: "Only the best people fight against all obstacles in pursuit of happiness". 

Pauline Parker: "The next time I write in this diary, Mother will be dead. How odd... yet how pleasing".

 Βαθμολογία: 7,5/10

Il Sorpasso, Dino Risi, 1962

 "Il Sorpasso", από τον πολύ σπουδαίο Ιταλό σκηνοθέτη, Dino Risi. Με ειδικότητα στην κωμωδία, ο Risi κάνει μία ασπρόμαυρη, κωμική ταινία, τον "Φανφαρόνο" όπως αποδόθηκε στα ελληνικά, το 1962, που αποτελεί μια απ' τις καλύτερες δουλειές του ενώ φυσικά μετά από τόσα χρόνια η ταινία θεωρείται κλασική.

 "Il Sorpasso" στα ελληνικά σημαίνει "το προσπέρασμα" και φυσικά ο τίτλος παραπέμπει στην σεκάνς του φινάλε, όπου ένα προσπέρασμα θα σταθεί αιτία για την τραγική κατάληξη μίας καθόλα κωμικής πορείας των ηρώων μας. Αντίθετα, ο ελληνικός τίτλος "Ο Φανφαρόνος" αναφέρεται στον χαρακτήρα του κεντρικού ήρωα Μπρούνο, που υποδύεται ο αξέχαστος Vittorio Gassman.

 Η υπόθεση της ταινίας:

Tον Δεκαπενταύγουστο στην έρημη Pώμη, ο 40χρονος Mπρούνο συναντά τον νεαρό και ντροπαλό Pομπέρτο και τον παρασύρει σε μια απρόσμενη περιπλάνηση. Tο βράδυ κοιμούνται στο παραθαλάσσιο σπίτι όπου παραθερίζουν η πρώην σύζυγος του Mπρούνο και η κόρη τους. Tην άλλη μέρα ο Mπρούνο συνοδεύει τον Pομπέρτο στο πατρικό του σπίτι στην εξοχή, όπου σαγηνεύει τη θεία του. Mετά απ’ αυτό ξεκινούν για να βρουν την κοπέλα με την οποία ο Pομπέρτο είναι κρυφά ερωτευμένος, όταν ξαφνικά σε μια προσπέραση η Lancia Aurelia φεύγει από το δρόμο... Mε έναν ρυθμό φρενήρη, που ορίζεται από την κίνηση του αυτοκινήτου, και με το χρόνο συμπυκνωμένο στη διάρκεια ενός weekend, ο Dino Risi εναλλάσσει με φυσικότητα, στιγμές χαράς, μελαγχολίας και κωμικών εκρήξεων, κρατώντας για το τέλος τη βαριά σκιά του τραγικού. 

 Ο Dino Risi λοιπόν σκηνοθετεί, σε σενάριο που συνυπογράφει ο ίδιος μαζί με τους Ruggero Maccari και Ettore Scola. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο αξέχαστος και πολύ σπουδαίος ηθοποιός Vittorio Gassman σε μία ξέφρενη ερμηνεία, ενώ στο πλευρό του, καλές ερμηνείες δίνουν και οι Jean-Luis Trintignant (στα πρώτα του βήματα!) και η Catherine Spaak. 

 Ο "φανφαρόνος" Gassman λοιπόν, ένας τύπος που σφίζει από ζωή, άνετος, μοντέρνος, εξωστρεφής, κοινωνικότατος, γυναικάς, φιγουρατζής, γλεντζές με τα όλα του!

 Αλλά παράλληλα ανεύθυνος, επιπόλαιος, που κάνει πανάκριβη ζωή και την ίδια στιγμή ζει με δανεικά από δω κι από κει και που σκίζεται για να βοηθήσει τους φίλους του (κι ας τους ξέρει για λίγες ώρες όπως συμβαίνει με τον Trintignant) και την ίδια στιγμή τους παρατάει στα κρύα του λουτρού για να συνεχίσει μόνος του την πορεία του...

 Οι δύο αυτοί διαφορετικοί χαρακτήρες του Μπρούνο είναι και η αιτία που ο θεατής αλλάζει πολλάκις τα συναισθήματα του απέναντι του. Με ορισμένα πράγματα που κάνει ή λέει τον συμπαθείς στη στιγμή, αλλά άλλοτε πάλι, κυρίως στις σχέσεις του με τους "φίλους" του και την οικογένεια του, οι επιπόλαιες και απαράδεκτες ενέργειες του σε κάνουν να τον... σιχαθείς! 

 Ωστόσο, μάλλον συμπαθής είναι συνολικά, αφού αν μη τι άλλο είναι ειλικρινής, αυθεντικός...

 Επίσης έχει λατρεία με τα γρήγορα αυτοκίνητα, με μία Lancia Aurelia I24 να κλέβει την παράσταση και φυσικά... τη ζωή του στο τέλος...

 Ο φανφαρόνος λοιπόν, θα γνωρίσει τυχαία το νέο του φίλο, Ρομπέρτο. Ο οποίος έχει ακριβώς τον αντίθετο χαρακτήρα με εκείνον. Είναι φοιτητής της νομικής και έχει το νου του μόνο στα βιβλία και στις εξετάσεις του. Είναι συνεσταλμένος, εσωστρεφής, δεν έχει τις γνωριμίες του Μπρούνο, δεν πολυβγαίνει έξω... 

 Ο Μπρούνο σχεδόν... με τη βία θα τον βγάλει απ' το σπίτι και μαζί θα περάσουν τα επόμενα δύο εικοσιτετράωρα. Στην αρχή τα πράγματα δείχνουν ότι ο Trintignant ακολουθεί τους ξέφρενους ρυθμούς του Gassman. Και μάλιστα σιγά σιγά του αρέσει ο νέος του φίλος και η διαφορετική από τα δικά του δεδομένα ζωή που κάνει, ενώ θα φτάσει στο σημείο να τον θαυμάζει!

 Όμως στην πορεία θα αποκαλυφθεί πως "ότι λάμπει δεν είναι χρυσός". Ο Μπρούνο δεν είναι αυτό που δείχνει. Είναι μάλλον ένας μοναχικός άνθρωπος, "άδειος" εσωτερικά, ενώ τόσο ο ίδιος όσο και ο Ρομπέρτο θα τεθούν αντιμέτωποι με αλήθειες και θα φτάσουν στην προσωπική τους ωρίμανση, με τον τρόπο του ο καθένας. Και μαζί θα πάνε μέχρι το μοιραίο τέλος...

 Ένα τρομερό δείγμα από την χρυσή εποχή της Ιταλικής κωμωδίας, μία ταινία δρόμου από τον μέγα Ντίνο Ρίζι, με κωμική αλλά και μελαγχολική ατμόσφαιρα, με προδιαγεγραμμένο τραγικό φινάλε και μία αξέχαστη ερμηνεία από τον Βιτόριο Γκάσμαν.

 Βαθμολογία: 8/10

A Snake Of June, Shinya Tsukamoto, 2002

 "Το Φίδι του Ιουνίου" ο ελληνικός τίτλος ("Rokugatsu no hebi" ο πρωτότυπος), είναι μία ταινία - έκπληξη από την Ιαπωνία και το 2002. Του σημαντικού σκηνοθέτη Shinya Tsukamoto, που από μικρή ηλικία είχε δείξει εντυπωσιακά δείγματα γραφής, από τις μικρού μήκους ταινίες του κιόλας, για να θεωρείται πλέον ο νούμερο ένα cult Ιάπωνας κινηματογραφιστής!

 Η υπόθεση της ταινίας:
Μια σεξουαλικά στερημένη υπάλληλος (από τον μεγαλύτερο της σύζυγο) σε τηλεφωνική γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης, πέφτει θύμα παρακολούθησης από ένα άγνωστο. Αυτός την φωτογραφίζει να αυνανίζεται και στην συνέχεια την οδηγεί σε σεξουαλική αφύπνιση.


 Είναι Ιούνιος, η εποχή των βροχών στην Ιαπωνία. Η ηρωίδα μας, η Ρίνγκο, εργάζεται σε ένα κέντρο τηλεφωνικής υποστήριξης ατόμων που αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα. Θα προσελκύσει το ενδιαφέρον ενός αγνώστου, που στο παρελθόν είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει και που τώρα βρίσκει στο πρόσωπο της κοπέλας ένα ενδιαφέρον "θέμα" για να ικανοποιήσει τις φαντασιώσεις του. Εκβιάζοντας την, στέλνοντας της συγκεκριμένα τολμηρές φωτογραφίες από απόλυτα προσωπικές της στιγμές, επιθυμεί να της "προσφέρει" μία διαφορετική καθημερινότητα, πιο έντονη και ενδιαφέρουσα από τη βαρετή ρουτίνα του έγγαμου βίου της, ενώ ο απώτερος στόχος του, είναι να την οδηγήσει στην σεξουαλική της απελευθέρωση. Πριν καν καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει, ή ποιος είναι ο μυστυριώδης εκβιαστής, η Ρίνγκο θα ξεχυθεί στους υγρούς δρόμους της μεγαλούπολης και μέσω τηλεφωνικών επαφών με τον τελευταίο, θα αναγκαστεί να υπακούει στις διαστροφικές επιθυμίες του, μέσω της σεξουαλικής της αυτογνωσίας...

 Οι ερμηνείες είναι πολύ δυνατές, που από κάποιους χαρακτηρίζονται ως υπερβολικές, ή και υστερικές... Και η σκηνοθεσία του Tsukamoto είναι επίσης πολύ καλή, με ορισμένα πλάνα να είναι πραγματικά εντυπωσιακά! Επίσης, στο Tsukamoto ανήκουν το σενάριο, η φωτογραφία (ασπρόμαυρη κινηματογράφιση, αλλά τυπωμένη σε έγχρωμο φιλμ, που αποδίδει αυτό το ψυχρό μπλε χρώμα) αλλά και το μοντάζ της ταινίας. Τέλος, η εκπληκτική ατμόσφαιρα αλλά και το ιδανικό ταίριασμα του cult στοιχείου με την ερωτική έξαρση από τον σκηνοθέτη συνθέτουν το "Φίδι του Ιουνίου".

 Μία αισθησιακή περιπλάνηση στην σεξουαλική αυτογνωσία, οι πιο αμόμακροι και σκοτεινοί φόβοι απ' τη μία και οι βαθύτερες, καταπιεσμένες σεξουαλικές επιθυμίες απ' την άλλη, καθώς και το μανιώδες κυνήγι παρουσίασης του ερωτισμού από τον σκηνοθέτη θέτουν και στο "Φίδι του Ιουνίου" τα όρια της πορνογραφίας.


 Ειδικό βραβείο επιτροπής στο φεστιβάλ των Καννών.


 Βαθμολογία: 6,5/10

Paradise Now, Hany Abu-Assad, 2005

 "Παράδεισος Τώρα". Διεθνώς αναγνωρισμένο και πολυβραβευμένο. Από τον Παλαιστίνιο σκηνοθέτη Hany Abu-Assad και το 2005. Ο Abu-Assad επιχειρεί ένα δύσκολο τόλμημα, να βάλει σε μία ζυγαριά τα αρνητικά αλλά και τα θετικά(!) της βίας και να μας παρουσιάσει τη σύγκριση και τα αποτελέσματα της. Pretty tough, hmm?
 Κι όμως, το τόλμημα δικαιώνει τον σκηνοθέτη και το φιλμ είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό!

 Η υπόθεση της ταινίας:
Ο Said και ο Khaled, φίλοι από τότε που ήταν παιδιά, τώρα δουλεύουν σε συνεργείο στην Παλαιστίνη καταφέρνοντας απλά να επιβιώνουν. Οι δύο φίλοι είχαν στο παρελθόν προσφερθεί εθελοντικά για να εκτελέσουν μια επίθεση αυτοκτονίας. Ο φακός τους συναντά τη στιγμή που πληροφορούνται ότι η αποστολή τους θα πραγματοποιηθεί τις επόμενες 24 ώρες. Μετά την τελευταία τους βραδιά με τους δικούς τους και χωρίς να τους επιτρέπεται να αποχαιρετίσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, μεταφέρονται στα σύνορα ζωσμένοι με βόμβες. Στο έδαφος του Ισραήλ θα γνωρίσουν μία νεαρή γυναίκα που καταλαβαίνει τις προθέσεις τους και προσπαθεί να τους κάνει να αντιμετωπίσουν τις συνειδήσεις τους. Ο χρόνος λιγοστεύει, η πίεση συσσωρεύεται και η επιχείρηση δεν πάει σύμφωνα με το σχέδιο, αφού ο ένας χάνει τα ίχνη του άλλου...

 Ένα πολύ δυνατό, σκληρά αληθινό, δραματικό φιλμ για ένα καίριο, ευαίσθητο πολιτικό ζήτημα. Ο Hany Abu-Assant μας παρουσιάζει το παράλογο ως μια γελοιογραφία διόλου αστεία και ασκεί κριτική σε μια αναγκαστική (ή καταναγκαστική;) ιντιφάντα.
 Και με σαφώς τρυφερή ματιά απέναντι στο λαό του, αλλά διατηρώντας παράλληλα αμερόληπτη στάση, ο Παλαιστίνιος σκηνοθέτης δεν παρουσιάζει απλώς τα γεγονότα, αλλά παίρνει θέση, μοιράζοντας τις ευθύνες στο βαθμό και στα σημεία που αντιστοιχούν στον καθένα. "Φταίνε", μας λέει οι Ισραηλινοί κατά κύριο λόγο, αλλά "ευθύνονται" και οι δικοί του, οι Παλαιστίνιοι που ακόμη και σήμερα καθοδηγούνται από έναν αδικαιολόγητο, υπέρμετρο θρησκευτικό και πατριωτικό φανατισμό.

  Οι δύο ήρωες λοιπόν, Said και Khaled, Παλαιστίνιοι αντιστασιακοί θα επιλεχθούν από τους επικεφαλής της Αρχής τους για μια βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας. Ο πιο αδύναμος χαρακτήρας εκ των δύο, ο Said με το που τους ανατεθεί η "αποστολή" θα αναπτύξει ηθικά διλήμματα. Θα δεχτεί διαφόρων ειδών επικριτικά σχόλια που είτε θα έχουν σα στόχο τη "βλακεία που κάνει χωρίς κανένα λόγο" αλλά και το "υπέρμετρο αίσθημα πατριωτισμού" από το οποίο διακατέχεται και που φυσικά θα τον οδηγήσει στο θάνατο...

 Οι ερμηνείες είναι ρεαλιστικές και πολύ πειστικές. Το θέμα της ταινίας είναι από μόνο του ικανό για να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή και να τον κάνει να απορροφηθεί απ' την πλοκή.
 Απόλυτα αληθές και το ιστορικό υπόβαθρο με όλα τα στοιχεία που μας παρουσιάζει εύστοχα ο Abu-Assad. Η πλοκή εξελίσσεται πολύ γρήγορα και ο σκηνοθέτης ενδιαφέρεται για την ιστορία, για την ουσία. Δεν εκμαιεύει τη συγκίνηση με φθηνούς συναισθηματισμούς, ενώ όπως προείπα είναι αντικειμενικός και δεν κάνει προπαγάνδα (αν και Παλαιστίνιος). Μεγάλος μάγκας δηλαδή!

 Συνοπτικά, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο Hany Abu-Assad δημιουργεί ένα πορτρέτο μιας κοινωνίας που εδώ και χρόνια ταλανίζεται από ένα σωρό προβλήματα, και είναι γεμάτη από πολέμους, βία, αδικία, ανθρώπους - πιόνια, απόγνωση... Και που οι έννοιες της δικαιοσύνης, της λογικής και της ελευθερίας δεν στέκουν, δεν έχουν καμία υπόσταση...

 Βαθμολογία: 5,5/10

13 Tzameti, Gela Babluani, 2005

 Πρόκειται για το εντυπωσιακό από κάθε άποψη σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γάλλου, Γεωργιανής καταγωγής, Gela Babluani, και του 2005. Μία ταινία πρωτότυπη, σκληρή, συγκλονιστική, που γοήτευσε τις Κάννες, αποσπώντας τον Χρυσό Λέοντα καλύτερης ταινίας!

 Η υπόθεση της ταινίας:
Ο εικοσάχρονος Σεμπαστιέν έχει μεταναστεύσει από τη Γεωργία στη Γαλλία μαζί με την οικογένειά του. Καθημερινά αγωνίζονται να βρουν κάποια δουλειά για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Ο Γκοντόν, ο οποίος είναι εθισμένος στη μορφίνη, προσλαμβάνει τον Σεμπαστιέν για να επισκευάσει τη στέγη του σπιτιού του. Μια μέρα, καθώς ο Σεμπαστιέν επιδιορθώνει τη στέγη, κρυφακούει μια συνομιλία του Γκοντόν, ο οποίος αναφέρεται σε μια ευκαιρία που του έχει παρουσιαστεί και από την οποία ελπίζει να κερδίσει πολλά λεφτά. Όταν ο Γκοντόν πεθαίνει ξαφνικά από υπερβολική δόση, ο Σεμπαστιέν βρίσκει τυχαία έναν φάκελο, στον οποίο υπάρχουν οδηγίες και ένα εισιτήριο, που προορίζονταν για τον Γκοντόν. Τότε αποφασίζει να πάρει τη θέση του. Ακολουθώντας τις οδηγίες φθάνει στον προορισμό του στην καρδιά της γαλλικής επαρχίας. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με έναν εκφυλισμένο, μυστικό κόσμο πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα δεν υπάρχει επιστροφή... Ο Σεμπαστιέν διαπιστώνει ότι έχει ξεκινήσει ένα ταξίδι σε μια εγκληματική πραγματικότητα, σ' έναν αμαρτωλό υπόκοσμο, όπου παράνομοι τζογαδόροι ποντάρουν σε ένα σοκαριστικά ωμό διαγωνισμό, πάνω στην ανθρώπινη ζωή, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

  O Gela Babluani σκηνοθετεί επιδέξια, δημιουργώντας μία εφιαλτική ατμόσφαιρα σε ένα θρίλερ που όμοιό του δεν έχετε ξαναδεί! Στο πρωταγωνιστικό ρόλο του Sebastien βλέπουμε τον George Babluani, αδερφό του σκηνοθέτη, ο οποίος δίνει σπουδαία ερμηνεία. Το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τον αδερφό του, καθώς επίσης η οικογένεια που μετανάστευσε από τη Γεωργία στη Γαλλία, αλλά και άλλα στοιχεία, προσδίδουν έναν χαρακτήρα ελαφρά αυτοβιογραφικό στο φιλμ.

 Ο Gela είναι γιος του γνωστού και πολυβραβευμένου Γεωργιανού σκηνοθέτη Temur Babluani, και εδώ με το "13 Τζαμετί" στα 26 του χρόνια, πραγματοποιεί ένα εξαιρετικό ντεμπούτο ώστε δικαίως να μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι βαδίζει στα χνάρια του πατέρα του.

 Με ασπρόμαυρη φωτογραφία και την τύχη να είναι αυτή που θα αποφασίζει για το μέλλον του ήρωά του, ο Babluani, δημιουργεί έναν τραγικό χαρακτήρα που προσπαθεί να ξεφύγει από την προδιαγεγραμμένη(;) μοίρα του. Όλα ξεκινούν τυχαία και άρα η τύχη θα είναι αυτή που θα καθορίσει τα πράγματα. Ο Σεμπάστιεν θα "αλλάξει" ταυτότητα, παίρνοντας τη θέση ενός νεκρού και μαζί έναν φάκελο με ένα εισιτήριο που προοριζόταν για τον Γκοντόν (ο νεκρός) και την ελπίδα ότι αυτό θα του φέρει κάτι καλό..

 Ξεκινάει για τον προορισμό του και πρωτού καν το καταλάβει, θα βρεθεί σε ένα κόσμο περίεργο, μυστικό, κλειστό, πίσω από σφραγισμένες πόρτες που κλείνουν κάθε επαφή με τον έξω κόσμο. Μόλις μπει εκεί, ο Σεμπάστιεν θα κλιθεί να παίξει ένα μακάβριο, θανατηφόρο "παιχνίδι" ενώ σύντομα θα συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει επιστροφή και ο μόνος δρόμος είναι εκείνος της συμμετοχής του στο "παιχνίδι" αυτό που είτε θα τον κάνει πλούσιο είτε θα του στερήσει τη ζωή!

Να πω ότι "Tzameti" σημαίνει 13 στη γλώσσα της Γεωργίας. Ο αριθμός αυτός είναι σημαδιακός, καθώς ο πρωταγωνιστής συμμετέχει στο παιχνίδι με 13 διαγωνιζόμενους και έχει τον αριθμό 13 στην πλάτη! 
 Ο "παίχτης" δεν γνωρίζει την έκβαση του παιχνιδιού, όπως δεν την γνωρίζει ούτε ο θεατής. Ανυποψίαστος απέναντι στο τί επιφυλάσσει η τύχη -που λέγαμε- στον ήρωα, νιώθει να συμμετέχει κι ίδιος σε αυτό τον παρανοϊκό διαγωνισμό, όπου το τεράστιο χρηματικό έπαθλο που διεκδικείται από τους διαγωνιζόμενους θα κατακτηθεί από εκείνον που θα βγει... ζωντανός μετά την ψυχοφθόρο διαδικασία της ρώσικης ρουλέτας. Μία ρουλέτα όμως διαφορετική, όπου γυρνάνε... τα όπλα και πυροβολούν. Οι διαγωνιζόμενοι σχηματίζουν έναν κύκλο, βάζουν μία σφαίρα μέσα, το γυρνάνε και... πυροβολούν. Ο καθένας σημαδεύοντας τον μπροστινό του. Όσοι... πέφτουν, τους μαζεύουν απ' τη μέση και περνάμε... στον επόμενο γύρο. Με δύο σφαίρες αυτή τη φορά. Και μετά με τρεις και με τέσσερις... Μέχρι να μείνει μόνο ένας. Ο τελευταίος. Ο "νικητής", που θα καρπωθεί το τεράστιο χρηματικό έπαθλο.
 Μέχρι να φτάσουμε στο τέλος του -ζωής και θανάτου- παιχνιδιού, ο θεατής είναι καθηλωμένος στο κάθισμά του. Παρακολουθεί σφιγμένος, με κομμένη την ανάσα τον ίδιο τον εφιάλτη! Και φυσικά, δεν μπορεί παρά να τον "ρουφήξει" η πλοκή και η ατμόσφαιρα και να μετατραπεί σε έναν "ηδονοβλεψία" της φρίκης του παιχνιδιού!


 Διαρκής, ασταμάτητη ένταση, αγωνία, άγνοια για την έκβαση και κατά σημεία ταύτιση με τον πρωταγωνιστή.
 Ένα νοσηρό θρίλερ για γερά στομάχια, γεμάτο διαστροφή, μία εντυπωσιακή, καθηλωτική ατμόσφαιρα και ένα προδιαγεγραμμένο όσο και τρομερό φινάλε.

 Μία κινηματογραφική έκπληξη από τη Γεωργία, ένα διαφορετικό θρίλερ, πέρα για πέρα συναρπαστικό!


 Βαθμολογία: 7,5/10

La Marche de l' Empereur, Luc Jacquet, 2005

 Ένα πανέμορφο ντοκυμαντέρ από την Γαλλία και τον μάστορα του είδους, επιστήμονα και βραβευμένο σκηνοθέτη Luc Jacquet, του 2005. "Το Ταξίδι του Αυτοκράτορα" είναι ο ελληνικός τίτλος και φυσικά αναφέρεται στο ομώνυμο είδος πιγκουΐνων, τον Αυτοκρατορικό Πιγκουΐνο. 

 Το στόρι του ντοκυμαντέρ:
Κάθε χειμώνα, στην καρδιά της ανελέητης ερήμου του πάγου της Ανταρκτικής, στο βάθος του πιο αφιλόξενου πεδίου της Γης, λαμβάνει χώρα ένα απίστευτο ταξίδι, σταθερά εδώ και χιλιετίες. Χιλιάδες αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι εγκαταλείπουν την ασφάλεια των βαθέων του ωκεανού, το βαθυγάλανο σπίτι τους, σκαρφαλώνουν στην ολόλευκη γη και ξεκινούν το ταξίδι τους προς την απομονωμένη ενδοχώρα, μια περιοχή τόσο ακραία αποτρεπτική, που δε συντηρεί κανενός άλλου είδους ζωή. Στοιχημένοι, οι πιγκουίνοι περπατούν, τυφλώνονται και σκεπάζονται από χιονοθύελλες. Αποφασιστικά συνεχίζουν, οδηγούμενοι από την παντοδύναμη επιθυμία της αναπαραγωγής. Θέλουν να πάνε να γεννήσουν, να εξασφαλίσουν τη συνέχιση του είδους τους. 

 Ένα ντοκυμαντέρ λοιπόν για τη ζωή του αυτοκρατορικού πιγκουΐνου, αυτού του όμορφου και συμπαθέστατου ζώου που ζει στην Ανταρκτική σε θερμοκρασία -40C και αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη ότι η ζωή δεν σταματά ούτε κάτω απ' τις πιο αντίξοες συνθήκες. 

Όλα τα σημαντικά και ενδιαφέροντα στοιχεία για τους αυτοκρατορικούς πιγκουΐνους, την Ανταρκτική και τον κύκλο της ζωής τους:

ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ

Είναι η πιο παγωμένη, η πιο αφιλόξενη, η πιο ανεμοδαρμένη, η πιο απομονωμένη ήπειρος της Γης.
Έρνεστ Σάκλετο, Εξερευνητής

Εδώ, όσο πουθενά αλλού, χρειάζεται ζωή για να δώσεις ζωή.

Σ' έναν τόπο φτιαγμένο από γαλάζιο και λευκό, με εκτυφλωτικό φως και δυνατούς ανέμους, ο μύθος μετουσιώνεται σε αλήθεια και η πραγματικότητα παίρνει άλλες διαστάσεις. 

Ένα μοντέλο εγκράτειας και αντοχής.
Ένα από τα χαρακτηριστικά του Αυτοκρατορικού Πιγκουΐνου είναι η ικανότητά του να επιβιώνει με τα αποθέματα φαγητού που έχει κατά τη διάρκεια της ιδιότυπης νηστείας του. Η περίοδος αυτή διαρκεί για το αρσενικό περίπου 115 μέρες και καλύπτει ολόκληρη τη χρονική περίοδο του κύκλου αναπαραγωγής – τους χορούς ερωτοτροπίας, το ζευγάρωμα, τη γέννηση του αυγού, την περίοδο επώασης και την εκκόλαψη των νεογνών. Κάθε πιγκουΐνος μπορεί να χάσει μέχρι και το ένα τρίτο του σωματικού του βάρους.

Ένα μοντέλο πίστης

Το ζευγάρι παραμένει πιστό καθ' όλη τη διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου. Παρ' όλα αυτά, δεν παραμένει μαζί για μια ζωή. Μόνο μερικές δεκάδες ζευγάρια θα ξαναενωθούν τον επόμενο χειμώνα.

Ένα μοντέλο αντοχής

Η έννοια της περιοχής ή κτήσης είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη για τους Αυτοκρατορικούς Πιγκουΐνους, κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου. Ο σχηματισμός της αγέλης, στην οποία οι Αυτοκράτορες στριμώχνονται για να δημιουργήσουν μια πυκνή ομάδα, δεν θα ήταν δυνατή εάν υπερασπίζονταν μια φωλιά ή μια περιοχή θεωρώντας τους υπόλοιπους ως αντιπάλους.

Ένας μοναδικός τρόπος αναπαραγωγής

Το ζευγάρι κάνει μόνο ένα αυτό, το οποίο επωάζεται έξω από μια φωλιά, κατά τη διάρκεια της πιο ψυχρής περιόδου ολόκληρης της χρονιάς. Αυτή η διαδικασία απαιτεί πολλές εβδομάδες νηστείας και προσπάθειας από τους γονείς. Το αυγό είναι εύθραυστο και δεν πρέπει να έλθει σε επαφή με τον πάγο. Πρέπει να κρατηθεί στην ειδική θήκη επώασης, ειδάλλως μπορεί να παγώσει, να σπάσει ή να εκτεθεί στα αρπακτικά ζώα. Κατά μέσο όρο, μόνο τα δύο τρίτα των αυγών θα εκκολαφτούν. Ο αριθμός των χαμένων αυγών ποικίλει εντυπωσιακά από χρονιά σε χρονιά.

Ένα πρότυπο μοναδικής κωδικοποίησης
Ένα επιπλέον εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του Αυτοκρατορικού Πιγκουΐνου είναι η δυνατότητά φωνητικής ταυτοποίησης και αναγνώρισης. Όχι μόνο ένα νεογνό μπορεί να αναγνωρίσει τους γονείς του με τραγούδι που διαρκεί μόνο δύο δέκατα του δευτερολέπτου, αλλά μπορεί να το κάνει αυτό τη στιγμή που άλλοι έξι γονείς τραγουδούν γύρω του, με ένταση μέχρι και έξι Ντεσιμπέλ πάνω από αυτή των γονιών του.

Τροφή

Κυρίως τρώνε μικρά ψάρια, καλαμάρια και καρκινοειδή. Για να πιάσουν τα ψάρια και τα καλαμάρια βουτούν 550 μέτρα ενώ έχουν και την ικανότητα να φτάσουν μέχρι τον πυθμένα της θάλασσας. Μπορούν επίσης να τραφούν με καρκινοειδή που βρίσκονται στην κατώτερη επιφάνεια του θαλάσσιου πάγου. Οι Αυτοκράτορες μπορούν να ταξιδέψουν από 150 μέχρι 1400 χιλιόμετρα για να βρουν τροφή.

Επιβίωση

Οι νεοσσοί δεν ζευγαρώνουν μέχρι να γίνουν πέντε ετών. Κατά μέσο όρο, δεν επιστρέφουν στις αποικίες έως ότου γίνουν τεσσάρων. Το ελάχιστο ποσοστό επιβίωσης κατά τον πρώτο χρόνο ζωής των νεοσσών είναι περίπου 19%. Το μέσο ετήσιο ποσοστό επιβίωσης ενηλίκων είναι 95,1%. Ο μέσος όρος ζωής είναι 19,9 έτη. Αν οι νεαροί πιγκουΐνοι μπορέσουν να επιβιώσουν κατά το πρώτο έτος της ζωής τους, έχουν πάρα πολλές πιθανότητες μακροζωίας.

Αιχμάλωτος πληθυσμός

Οι Αυτοκρατορικοί Πιγκουΐνοι βρίσκονται σπάνια σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Αυτήν την περίοδο, ο Υδάτινος Κόσμος του Σαν Ντιέγκο και ο Λιμένας του Δημόσιο Ενυδρείου του Νάγκουα στην Ιαπωνία είναι οι μόνες εγκαταστάσεις στον κόσμο, στις οποίες βρίσκονται σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Ο Υδάτινος Κόσμος διατηρεί αυτήν την περίοδο μια ομάδα περίπου 50 Αυτοκρατορικών Πιγκουΐνων.

Σε φυσικό περιβάλλον

Κύριοι πληθυσμοί αναπαραγωγής, όλοι στην Ανταρκτική:
Ακρωτήριο Ουάσιγκτον 20-25.000 ζευγάρια, Νησί Κούλμαν – έδαφος Βικτώριας 21.000 ζευγάρια, Κόλπος Χάλεϊ – έδαφος Κόουτ 14.300-31.400 ζευγάρια και κόλπος Άκτα – έδαφος Ντρόνινγκ Μάουντ 16.000. Η αναπαραγωγή του Αυτοκράτορα έχει αναφερθεί σε 42 αποικίες. Συνολικός πληθυσμός κατά προσέγγιση 800.000.

Βιότοπος

Οι αποικίες αναπαραγωγής εμφανίζονται κυρίως σε περιοχές σταθερής επιφάνειας θάλασσας – παγου, είτε κοντά στην ακτή είτε μέχρι και 18 χιλιόμετρα μακριά από αυτήν, με μικρή απόσταση ανάμεσά τους. Βρίσκονται σε συμπαγή παγόβουνα που αποτρέπουν το σπάσιμο του πάγου κατά τη διάρκεια της εποχής της αναπαραγωγής. Άλλες αποικίες βρίσκονται σε προστατευόμενες περιοχές καταφυγίων σε απότομους βράχους ή λόφους πάγου. Μερικές αποικίες έχουν πρόσβαση στο νερό, μέσω μερικών μόνιμων ανοιγμάτων που βρίσκονται στη μέση του πάγου (τα οποία αποκαλούνται polynas). Σε άλλες περιπτώσεις οι πιγκουΐνοι καταφέρνουν να έχουν πρόσβαση στο νερό μέσω των ρωγμών που προκαλούνται στον πάγο από τις παλιρροιακές αλλαγές ή μέσω των τρυπών αναπνοής που δημιουργούν οι φώκιες. Δύο αποικίες είναι γνωστές για την αναπαραγωγή του Αυτοκράτορα Πιγκουΐνου στην ξηρ.α το νησί Ντίον, όπου η αναπαραγωγή πραγματοποιείται σε έναν αμμώδη όρμο που περιβάλλεται από πάγο και σε έναν απόκρημνο ακρωτήριο του Παγετώνα Τέιλορ.

Αναπαραγωγή και Κύκλος Ζωής

Οι πιγκουΐνοι περνούν τη χρονική περίοδο μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου στη θάλασσα. Επιστρέφουν στις αποικίες τους το Μάρτιο ή στις αρχές Απριλίου. Η επιστροφή τους συμπίπτει με τη δημιουργία του χειμερινούθαλάσσιου πάγου. Μετά από τη γέννηση του αυγού τα θηλυκά επιστρέφουν στη θάλασσα (περίπου 40 μέρες μετά από την άφιξή τους στην αποικία) και τα αρσενικά αναλαμβάνουν την ευθύνη καθ' όλη την περίοδο επώασης του αυγού (περίπου 65 μέρες).
Τα νεογνά γεννιούνται σχεδόν αβοήθητα και βασίζονται αποκλειστικά στους γονείς τους για να ζεσταθούν. Η μακρά έκθεσή τους στα φυσικά στοιχεία τις πρώτες εβδομάδες ζωής τους, είναι πιθανό να προκαλέσει το θάνατό τους. Μετά την εκκόλαψη, το αρσενικό επωάζει το νεοσσό για περίπου 10 ημέρες, κατόπιν παίρνει σειρά το θηλυκό. Το θηλυκό επιστρέφει στην αποικία μετά από δύο μήνες, περίοδο κατά την οποία βρισκόταν στη θάλασσα, και στη συνέχεια οι δύο γονείς αναλαμβάνουν την επώαση του νεοσσού για 45 με 50 μέρες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι γονείς κάνουν εναλλασσόμενα ταξίδια στον ωκεανό για να πιάσουν τροφή για το νεοσσό. Εάν το θηλυκό αργήσει να επιστρέψει στην αποικία το αρσενικό μπορεί να εκκρίνει μια γαλακτώδη ουσία από το λαιμό του για να ταΐσει το νεοσσό έως ότου φτάσει το θηλυκό με τα τρόφιμα (οι νεοσσοί είναι σε θέση να διπλασιάσουν το σωματικό τους βάρος μόνο με αυτήν την τροφή, αν αυτό είναι απαραίτητο).
Μόνο το 74% των νεοσσών επιζεί τόσο πολύ. Οι κύριες αιτίες θανάτου είναι η έκθεσή τους στις χιονοθύελλες, η έλλειψη τροφής (όταν αδυνατούν να επιστρέψουν οι γονείς τους από το κυνήγι), όταν πέφτουν σε παλιρροιακές ρωγμές πάγου και όταν πέφτουν θύματα των αρπακτικών πουλιών


Αναπαραγωγή του Αυτοκρατορικού Πιγκουΐνου και Κύκλος Ζωής

Ιανουάριος – Μάρτιος:
Οι Αυτοκράτορες αναζητούν τροφή στη θάλασσα.

Μάρτιος – Αρχές Απριλίου:
Οι ενήλικοι Αυτοκράτορες επιστρέφουν στις αποικίες. Αυτό συμπίπτει με το σχηματισμό του σημερινού θαλάσσιου πάγου. Η ερωτοτροπία αρχίζει.

Μάιος:
Εποχή Ζευγαρώματος.

Μάιος – Αρχές Ιουνίου:
Τα θηλυκά γεννούν ένα αυγό. Μετά από τη γέννηση του αυγού, τα αρσενικά αναλαμβάνουν την φροντίδα των αυγών. Τα αρσενικά επωάζουν τα αυγά, τα θηλυκά επιστρέφουν στη θάλασσα για τροφή.

Ιούνιος – Ιούλιος:
Τα αρσενικά διαμορφώνουν μεγάλες ομάδες, τις αποκαλούμενες "αγέλες" για ζεστασιά.

Ιούλιος – Αρχές Αυγούστου:
Εκκόλαψη νεοσσών με τη βοήθεια των αρσενικών.

Μέσα Ιουλίου – Αρχές Αυγούστου:
Τα θηλυκά επιστρέφουν και αναλαμβάνουν την προσοχή των νεοσσών – συνήθως 10 μέρες μετά την εκκόλαψη. Τα αρσενικά κατευθύνονται προς τη θάλασσα για να βρουν τροφή.

Αύγουστος – Αρχές Σεπτεμβρίου:
Οι νεοσσοί αρχίζουν να περνάνε το χρόνο τους έξω από την ειδική θήκη επώασης των γονέων.

Τέλος Αυγούστου – Σεπτέμβριος:
Οι νεοσσοί δημιουργούν "βρεφικούς σταθμούς" για ζεστασιά και προστασία. Οι ενήλικοι κάνουν τώρα ταυτόχρονα ταξίδια για κυνήγι.

Αύγουστος – Νοέμβριος:
Εναλλασσόμενα ταξίδια ενηλίκων στη θάλασσα, για την εξασφάλιση τροφής για το νεοσσό.

Νοέμβριος:
Οι νεοσσοί αρχίζουν να αλλάζουν δέρμα.

Νοέμβριος:
Οι ενήλικοι αφήνουν την αποικία και επιστρέφουν στη θάλασσα για το καλοκαίρι. Οι νεοσσοί είναι πλέον μόνοι τους.

Δεκέμβριος – Αρχές Ιανουαρίου:
Οι νεοσσοί αφήνουν την αποικία και κατευθύνονται προς τη θάλασσα.

Ιανουάριος – Αρχές Φεβρουαρίου:
Οι ενήλικοι αλλάζουν δέρμα.


Πηγή AudioVisual.

 Ο Λικ Ζακέτ σκηνοθετεί μαεστρικά το "Ταξίδι του Αυτοκράτορα" γυρνώντας αυτό το φιλμ - ντοκυμαντέρ επί τρία ολόκληρα χρόνια και μένοντας για παραπάνω από έναν χρόνο, με όλο το συνεργείο, σε μία αποικία των αυτοκρατορικών πιγκουΐνων, στην πιο παγωμένη ήπειρο του κόσμου, κάτω από αντίξοες συνθήκες!
Αποτέλεσμα όλων αυτών; Μα φυσικά ένα αριστουργημστικό φιλμ. Ω, ναι! Ντοκιμαντέρ αριστούργημα!
 Να προσθέσω και την εκπληκτική αφήγηση από τον Morgan Freeman που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την αστεία μεταγλωτισμένη έκδοση, όπου ακούγονται οι φωνές του καραγκιόζη του Αρναούτογλου και της Αφροδίτης Σημίτη και που φυσικά χαλάνε όλη την ταινία!

Λόγια του ίδιου του σκηνοθέτη για τον "Αυτοκράτορα":
 «Ο Αυτοκρατορικός Πιγκουίνος έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τον άνθρωπο. Τη μία μέρα θα σε αφήσει να τον πλησιάσεις και την άλλη όχι. Έτσι, εσύ θα πρέπει να έχεις την καλύτερη δυνατή συμπεριφορά, γιατί, αν δεν τον σεβαστείς, δε θα καταφέρεις να τραβήξεις εικόνες του. Θα πρέπει συνέχεια να κρατάς τη λεπτή ισορροπία της σχέσης σας. Αν θέλεις να εξουσιάσεις τη φύση, θα πρέπει πρώτα να την υπακούσεις».

 Ένα ταξίδι. Ένα σκληρό, συγκλονιστικό οδοιπορικό ζωής και θανάτου, που συγκινεί, προβληματίζει, αλλά και μαγεύει τον θεατή! Ένα φιλμ γεμάτο ένταση, αγωνία, υποβλητικό θέαμα, υπέροχες εικόνες από τα πάλευκα τοπία της Ανταρκτικής, συγκινητική μουσική, ένας πραγματικά επικός αγώνας επιβίωσης!

 Από τα ωραιότερα και πιο συναρπαστικά ντοκυμαντέρ που γυρίστηκαν ποτέ!

 Βαθμολογία: 8,5/10

La passion de Jeanne d’Arc, Carl Theodor Dreyer, 1928

 Μία σπουδαία ταινία από έναν εκ των πολύ μεγάλων δασκάλων του κινηματογράφου. Ο Δανός λοιπόν κινηματογραφιστής, Καρλ Θίοντορ Ντράγιερ (Carl Theodor Dreyer) περί ου ο λόγος, εδώ, εν έτει 1928 δημιουργεί την πρώτη πολύ σημαντική ταινία του. Είχαν προηγηθεί βέβαια ταινίες όπως "The President", "Michael", αλλά με την "Ζαν ντ' Αρκ", γνωστότερη ως "Ιωάννα της Λωραίνης", υπογράφει ένα απ' τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του βωβού κινηματογράφου.
 Και όχι μόνο, θα προσέθετα εγώ!

 Το σενάριο είναι και αυτό του C.T. Dreyer (βασισμένο στο Vie de Jeanne d’Arc του Joseph Delteil και τα πρακτικά της δίκης, με την ιστορική επιμέλεια του Pierre Champion), η υπέροχη -ασπρόμαυρη φυσικά- φωτογραφία ανήκει στον Rudolf Maté, τα σκηνικά επιμελήθηκαν οι Hermann Warm, Jean Hugo, ενώ το μοντάζ ανήκει επίσης στον C.T. Dreyer. Η Reneé Falconetti, ως Jeanne d’Arc, μας δίνει μια ανατριχιαστική ερμηνεία και παράλληλα μία απ' τις πιο ολοκληρωμένες γυναικείες ερμηνείες ever! Επίτευγμα που αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σπουδαιότητα αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου μακιγιάζ, κάτι που θεωρείτο ανήκουστο για τον βωβό κινηματογράφο!

Η υπόθεση της ταινίας:
Το χρονικό της δίκης της Ιωάννας της Λωραίνης, η οποία έχει να εξηγήσει για τα θεϊκά της οράματα, αλλιώς την περιμένει η φωτιά ως αιρετική και βλάσφημη.
Βασισμένος στα αρχεία της δίκης της Παρθένου της Λωρραίνης, ο Ντράγιερ μας προσφέρει ένα μυστικιστικό πορτραίτο μιας Αγίας και εθνικής ηρωίδας που θυμίζει τον Χριστό και που η δίκη της παραπέμπει στα Θεία Πάθη. Εδώ η Ζαν Ντ’ Αρκ διεκδικεί το δικαίωμα να πιστεύει σε έναν επέκεινα κόσμο (και συγκεκριμένα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ) που την εμπνέει, παρόλο που ξέρει ότι κάτι τέτοιο θεωρείται επικίνδυνα αιρετικό.

Καρλ Θίοντορ Ντράγιερ λοιπόν. Αυτός ο τρομερός Δανός, που το 1927 ταρακούνησε τα θεμέλια του "ήπιου" Γαλλικού κινηματογράφου, αφού ένας αλλοδαπός έμελλε να βρεθεί στο Παρίσι και να γυρίσει μια ταινία για την ζωή και τη δράση μιας κατεξοχήν Γαλλίδας γυναίκας και μιας σπουδαίας προσωπικότητας, της Jeanne d’Arc.
Ήταν το διάστημα που ο Δανός έκανε περιοδεία ανά την Ευρώπη και γύριζε ταινίες παντού, ενώ λίγο καιρό πριν είχε γράψει μια επανέκδοση της "Μισαλλοδοξίας" με τον εντυπωσιακό-προκλητικό τίτλο "Φύλλα από το ημερολόγιο του Σατανά"!

 Η έντονη ζωή του ξέσπασε θύελλα αντιδράσεων. Η ταινία είχε προβλήματα απ' την αρχή. Η Εκκλησία και η Δεξιά τον κυνήγησαν, αλλά ο Ντράγιερ δεν το έβαλε κάτω. Δεν του εξασφάλισαν μια καλή διανομή και το φιλμ προβλήθηκε για λίγο και σε κακή ποιότητα. Ωστόσο αυτοί που "έπρεπε" να το δουν, το είδαν. Και το απόλαυσαν και -προφανώς- το διέδωσαν. Θα έρθει όμως ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και το φιλμ θα επανεμφανιστεί πολλά χρόνια αργότερα, στη δεκαετία του '50 με νέα μουσική επένδυση του J.M. Lo Duca, χωρίς την έγκριση του δημιουργού! Την κανονική της μορφή, η ταινία πήρε το 1980(!) στα χέρια ενός τρελογιατρού σε ένα ψυχιατρείο όπου προβαλόταν στους ασθενείς!

 Το γιατί η ταινία αυτή του Ντράγιερ χαρακτηρίστηκε ως ακραία και προκάλεσε τα ήθη της εποχής και το γιατί φυσικά μέχρι και σήμερα χαρακτηρίζεται ως αριστούργημα δεν χρειάζεται να το πω εγώ.
 Άλλωστε σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις μιλούν οι ειδικοί. Και ποιος ειδικότερος του μεγάλου Luis Bunuel, του "βασιλιά" του σουρεαλισμού. Απολαύστε τον:

«[...] Η ταινία είναι δομημένη με τη χρήση πολύ κοντινών πλάνων. Ο σκηνοθέτης δεν χρησιμοποιεί ποτέ ή σχεδόν ποτέ ένα μακρινό ή ένα πρώτο πλάνο. Κάθε ένα από τα πλάνα έχει συνθεθεί με πολύ φροντίδα και καλλιτεχνικό αίσθημα και πολλές φορές γίνεται ένα «κάδρο» χωρίς να παύει να είναι ένα «καδράρισμα». Εξαιρετικά καδραρίσματα όχι μετωπικά, με βίαιες πλάγιες λήψεις, που πολλές φορές επιτυγχάνονται πλαγιάζοντας το επίπεδο της μηχανής.
Ούτε ένας από τους ερμηνευτές έχει μακιγιάζ: στην οδυνηρή γεωγραφία του προσώπου τους -πόροι σαν πηγάδια- αναδεικνύεται εντονότερα η ζωή με σάρκα και οστά. Κάποιες στιγμές, σε ολόκληρη την επιφάνεια της οθόνης, βλέπουμε τον λευκό τοίχο ενός κελιού και σε μια γωνία, το εκδικητικό μέτωπο ενός ιερωμένου, μόνο το μέτωπο. Μπορούν να προβλεφθούν οι καταιγίδες με μετεωρολογική ακρίβεια. Μύτες, μάτια, χείλη που εκρήγνυνται σαν βόμβες. Χειροτονίες, ενδείξεις έτοιμες να εκτοξευθούν ενάντια στο στήθος της αθώας Παρθένου. Εκείνη απαντά ή κλαίει, είτε, κλαίγοντας, αφαιρείται σαν ένα κοριτσάκι, πλέκοντας τα δάκτυλα, ή στριφογυρίζοντας ένα κουμπί, ή κοιτάζοντας τη μύγα που κάθεται πάνω στη μύτη ενός κληρικού.
Οι ερμηνευτές χρειάστηκε να κουρευτούν σύρριζα ή να αφήσουν τα γένια να μεγαλώσουν, γιατί, η τεχνητή αμφίεση, είναι κάτι που ανήκει στο θέατρο. Και η μεγαλοφυΐα του Dreyer βρίσκεται κατά μεγάλο μέρος στον τρόπο με τον οποίο δίδαξε τους ηθοποιούς του. Υπό αυτή την έννοια, ο κινηματογράφος δεν μας έδωσε ποτέ κάτι παρόμοιο. Ο ανθρωπισμός της έκφρασης διαρρηγνύει την οθόνη και κατακλύζει την αίθουσα [...]
Και ο ανθρωπισμός της Παρθένου αναβλύζει από το έργο του Dreyer περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία γνωρίζουμε. Όλοι αισθανθήκαμε την φυσική διάθεση να την μαλώσουμε λίγο για να της δώσουμε, αμέσως μετά, ένα ζαχαρωτό. Να της στερήσουμε το γλυκό εξαιτίας της εφηβικής της ξεροκεφαλιάς, του διάφανου πείσματος, σύμφωνοι. Αλλά να την κάψουμε, γιατί; Πλημμυρισμένη στα δάκρυα, με τις φλόγες να γλείφουν το σώμα της, με κουρεμένο κεφάλι, με λερωμένα ρούχα όπως ένα μικρό παιδί, ακόμα κι έτσι, σταματάει μια στιγμή το κλάμα και παρατηρεί με το βλέμμα τα περιστέρια που κάθονται στον τρούλο της εκκλησίας, μετά πεθαίνει.
Συντηρήσαμε ένα από τα δάκρυά της, που κύλησε μέχρις εμάς, σε ένα τετραγωνάκι του φιλμ. Δάκρυ χωρίς οσμή, χωρίς γεύση, χωρίς χρώμα, μια σταγόνα της πιο αγνής πηγής». (L. Bunuel, Jeanne d’Arc, “Gaceta Literaria”, n. 43, 1/10/1928).

  Ο ίδιος ο C.T. Dreyer για την Jeanne d' Arc:

"Γυρίζοντας το Πάθος της Ζαν Ντ' Αρκ, πρόθεσή μου ήταν ν' ανακαλύψω την ανθρώπινη τραγωδία μέσα από τον χρυσοποίκιλτο θρύλο, και πίσω από το ψευδεπίγραφο φωτοστέφανο να ξαναβρώ το οραματικό κορίτσι που το έλεγαν Ζαν. Ήθελα ν' αποδείξω ότι ακόμα και οι πρωταγωνιστές της Ιστορίας είναι ανθρώπινα όντα. Για να κάνω πιο εύληπτο το μήνυμά μου, περιόρισα το σενάριο σε απλές αναφορές και επέλεξα τα κοστούμια έτσι ώστε να μοιάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο με τα σύγχρονα ρούχα.

Σ' αυτή την ταινία κατόρθωσα, επιτέλους, να πραγματοποιήσω αυτό που χρόνια ολόκληρα επιδίωκα: όλοι αδιακρίτως, ηθοποιοί και κομπάρσοι, να εμφανιστούν χωρίς το παραμικρό μακιγιάζ. Το γεγονός αυτό δεν αντιπροσώπευε μόνο την επίτευξη ενός αυτοσκοπού, αλλά ήταν κι ένα καινούργιο μέσο για να φτάσω στην αισθητική και την ψυχολογική αλήθεια του σεναρίου."

 Μία τρομερή, σπαραχτική τραγωδία για την σωτηρία και τον θρίαμβο της ψυχής κατά της ίδιας της ζωής και  μία γυναίκα σύμβολο της μάχης, του αγωνισμού και των ιδανικών!

 Ένα κινηματογραφικό αριστούργημα, μία αποθέωση του ρεαλιστικού σοσιαλισμού και ένας ύμνος για τη ζωή!

Βαθμολογία: 10/10!