Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

La Dolce Vita, Federico Fellini, 1960




"La Dolce Vita", η "Γλυκιά Ζωή" είναι η θρυλική ταινία που το 1960, δύο χρόνια μετά την ταινία La Strada, έκανε παγκόσμια γνωστό τον Federico Fellini, αυτόν τον σπουδαίο Ιταλό σκηνοθέτη, η οποία μάλιστα του έφερε και τον χρυσό φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών.
Συμπλήρωσε 50 χρόνια απ' την πρώτη της προβολή και αποτελεί μία απ' τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου, παραμένοντας επίκαιρη όσο ποτέ!


 Η υπόθεση της ταινίας:
 Με κεντρικό ήρωα ένα δημοσιογράφο, υπεύθυνο για τις δημόσιες σχέσεις, ο Φελίνι μας κάνει μια ξενάγηση στον κόσμο του κινηματογράφου και της υψηλής κοινωνίας της Ρώμης, στη δεκαετία του '60. Το χρονικό μιας παρακμής, η πτώση της αξιοπρέπειας, η κάθοδος στην κόλαση, οδηγούν σε ένα σύμπαν, όπου δεν υπάρχουν αξίες εκτός από το αλκοόλ και το σεξ και καμία λύση, εκτός από την αυτοκτονία... Η τοιχογραφία μιας κοινωνίας δοσμένη με κριτικό, ειρωνικό μάτι, μέσα από σκηνές και ερμηνείες που μένουν αξέχαστες. Ταινία που μυθοποιήθηκε και έγινε κοινωνικό φαινόμενο. Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ Καννών και ένα Οσκαρ.

 Θα μπορούσε κανείς να πει ότι περιέχει... σχεδόν τα πάντα.  Και δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή εάν λέγαμε ότι όντως περιέχει... σχεδόν τα πάντα!
 Ο Φεντερίκο Φελίνι, αυτός ο μεγάλος κινηματογραφιστής, δύο χρόνια μετά το "La Strada" υπογράφει αυτό το αριστούργημα, μία ταινία-σταθμό στην ιστορία του cinema, ένα φιλμ που συχνά συγκαταλέγεται σε διάφορες λίστες ανάμεσα στις σημαντικότερες ταινίες από καταβολής κινηματογράφου!
 
 Κεντρικός ήρωας της ιστορίας ο αξέχαστος Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Ο Μαρτσέλο λοιπόν (τυγχάνει να κρατάει το όνομά του στο ρόλο που υποδύεται) είναι δημοσιογράφος στη Ρώμη στη δεκαετία του '50. Συγκεκριμένα παρακολουθούμε 7 ημέρες απ' τη ζωή του Μαρτσέλο. Ο ρεπόρτερ μας καλύπτει κοινωνικά θέματα, κυνηγώντας κινηματογραφικούς αστέρες και σκάνδαλα. Έχοντας καταξιωθεί ως σημαντικός δημοσιογράφος αλλά και έχοντας αναδειχθεί κοινωνικά, ο Μαρτσέλο ψάχνει στο χρήμα να βρει το νόημα της ζωής. Κάτι, που θα αλλάξει όταν ο οδυνηρός θάνατος του φίλου του θα έρθει για να τον ταρακουνήσει και να του δείξει ότι στη ζωή άλλα "πράγματα" έχουν νόημα και πραγματική αξία.



 Το σενάριο και η σκηνοθεσία δια χειρός Φελίνι είναι εκπληκτικά, οι ερμηνείες πολύ δυνατές στο σύνολό τους, από Marcello Mastroianni, Anita Ekberg, Anouk Aimée, Yvonne Furneaux, αλλά και τους υπόλοιπους, η ασπρόμαυρη φωτογραφία πανέμορφη, η μουσική υπέροχη και πολλές σεκάνς κλασικές και αξέχαστες, με κυριότερη εκείνη που η Ανίτα Έκμπεργκ βουτάει στη Φοντάνα ντι Τρέβι!

 Οι 7 ημέρες του ρεπόρτερ δεν είναι τυχαίος αριθμός. Πολύ πιθανό ο Φελίνι να μας δίνει μια αλληγορία για τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα. Σε κάποια απ' τα οποία θα υποπέσει ο Μαρτσέλο, ενώ ορισμένα άλλα θα έχουν άμεσο ή έμμεσο αντίκτυπο στον ίδιο.
Ο Μαρτσέλο είναι ένας νεαρός πλαίη μπόυ δημοσιογράφος που περνά την μέρα του, ανάμεσα σε διασημότητες και πλούσιους, ψάχνοντας τις εφήμερες ηδονές σε βαρετά πάρτυ. Κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου «ταξιδιού» του, θα συναντήσει την Μανταλένα και θα περάσει την νύχτα μαζί της, στην κρεβατοκάμαρα μιάς πόρνης. Οταν το πρωί θα επιστρέψει σπίτι του, θα ανακαλύψει ότι η φίλη του Έμμα δηλητηριάστηκε εξαιτίας του...
Από κει και μετά θα ακολουθήσουν κι άλλα χτυπήματα, με κυριότερο το θάνατο του αγαπημένου του φίλου, για να κάνουν τον ήρωά μας να αναθεωρήσει τις σκέψεις και  τα πιστεύω του. 


 Παράλληλα ο μέγας Φελίνι μας παρουσιάζει τις αλλαγές που βιώνει ολόκληρη κοινωνία. 15 χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και η Ρώμη αλλάζει ριζικά, κοινωνικά και ηθικά. 





Ένα εντυπωσιακό στοιχείο για το φιλμ:
Η ταινία ξεκινάει με ένα τεράστιο μαρμάρινο άγαλμα του Χριστού, που το μεταφέρει ένα ελικόπτερο πάνω από τα ερείπια ενός αρχαίου ρωμαϊκού υδραγωγείου για να το πάει στον Πάπα στο Βατικανό.

Ο δημοσιογράφος Μαρτσέλο και ο φωτορεπόρτερ του, ο Παπαράτσο ακολουθούν σε ένα δεύτερο ελικόπτερο.

Το άγαλμα του Χριστού, που μοιάζει σαν να ευλογεί όλη την Ρώμη καθώς πετά από πάνω, αντικαθίσταται σύντομα από το βέβηλο τρόπο ζωής και την νεομοντερνιστική αρχιτεκτονική της «νέας» Ρώμης που χαρακτηρίζεται από το οικονομικό θαύμα στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Η παράδοση του αγάλματος είναι η πρώτη πολλών επαναλαμβανόμενων σκηνών. Η καθολική εκκλησία θεώρησε την σκηνή αυτή ως παρωδία της δευτέρας παρουσίας  και γι' αυτό στην Ισπανία απαγορεύτηκε το έργο μέχρι το 1975!


Επίσης, απ' την ταινία καθιερώθηκαν δύο όροι: Ο Παπαράτσο, ο φίλος του Μαρτσέλο έδωσε το όνομά του στους απανταχού ρεπόρτερ ή αλλιώς... παπαράτσι και ο τίτλος, "Dolce Vita" μέχρι σήμερα υποδηλώνει την ευχάριστη, γλυκιά, ανέμελη ζωή, ότι δηλαδή έκανε ο ήρωάς μας...




Βραβείο Καλύτερης Ταινίας από την Βρετανική Ακαδημία (BAFTA) 1961. Βραβείο Καλύτερης Ξένης Ταινίας από την Ένωση Κριτικών Νέας Υόρκης 1961. Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, Φεστιβάλ των Καννών 1960, Χρυσός Φοίνικας. Βραβείο Όσκαρ 1962, για τα κοστούμια, ενώ ήταν υποψήφια και στις κατηγορίες Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Σκηνοθεσίας, Καλύτερου σεναρίου.


Μεγάλη, αριστουργηματική ταινία. Μαζί με το 8 1/2 -για μένα- οι καλύτερες του Maestro. Ο Federico Fellini έκανε κάτι... άλλο, πέρα από Σινεμά!


Βαθμολογία: 10/10

10 σχόλια:

  1. Προσφατα ολοκληρωσα τη φιλμογραφια (μονο μεγαλου μηκους)του 2ου αγαπημενου μου σκηνοθετη, του σπουδαιου Φεντερικο Φελινι.
    Με σειρα προτιμησεως:
    1.8 1/2 (5:Αριστουργημα η 10/10)
    2.La Dolce Vita (5:Αριστουργημα η 10/10)
    3.Amarcord (5:Αριστουργημα η 10/10)
    4.La Strada (5:Αριστουργημα η 10/10)
    5.Fellini - Satyricon (5:Αριστουργημα η 10/10)
    6.Le Notti Di Cabiria (5:Αριστουργημα η 10/10)
    7.I Vitelloni (4:Πολυ καλη η 8/10)
    8.Il Casanova di Federico Fellini (4:Πολυ καλη η 8/10)
    9.E La Nave Va (4:Πολυ καλη η 8/10)
    10.Giulietta degli Spiriti (4:Πολυ καλη η 8/10)
    11.Roma (4:Πολυ καλη η 8/10)
    12.Il Bidone (4:Πολυ καλη η 8/10)
    13.Prova d' Orchestra (3,5:Καλη + η 7.5/10)
    14.Ginger e Fred (3,5:Καλη + η 7.5/10)
    15.Lo Sceicco Bianco (3,5:Καλη + η 7.5/10)
    16.Intervista (3,5:Καλη + η 7.5/10)
    17.I Clowns (3,5:Καλη + η 7.5/10)
    18.Luci Del Varieta (3,5:Καλη + η 7.5/10)
    19.La Città Delle Donne (3:Καλη η 7/10)
    20.La Voce Della Luna (2,5:Απλως ενδιαφερουσα + η 6.5/10)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φιλε μου εκτιμω απεριοριστα το φελινικο σινεμα, αλλα δεν εχω το Φελινι αναμεσα στους αγαπημενους μου δημιουργους.
    10 θα εβαζα μονο σε αυτην εδω και το «8 1/2». Απο τη λιστα σου, θα βαθμολογουσα με 8,5-9,5 τις ταινιες 3-6 και απο την 7η και κατω περιπου τα ιδια.
    Ακομη δεν εχω δει τα 14, 17, 20.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπορει να μην σου αρεσει παρα πολυ ο Φελινι, αλλα χαιρομαι που συμφωνουμε για το "8 1/2" και το "Γλυκια Ζωη" πως ειναι τα καλυτερα του.Χαιρομαι επισης που σου αρεσαν το "Σατυρικον", γιατι σε πολλους δεν αρεσει και γενικα δεν αγγιζει.Παντως, αν και δεν εισαι φαν του Φελινι, εχεις δει παρα πολλες ταινιες του.Μπραβο!Τα 14 και 17 στα προτεινω ανεπιφυλακτα.Ειναι πολυ γλυκιες, νοσταλγικες και τρυφερες ταινιες.Μαλιστα ο ιδιος ο Φελινι ειχε δηλωσει πως το "Τζιντζερ και Φρεντ" (14) εχει παρα πολλα στοιχεια με το "Dolce Vita".Το 20 ειναι ο,τι πιο αδυναμο εχει κανει αυτος ο τεραστιος δημιουργος.Η τελευταια του ταινια.Ειναι αρκετα ανευρη.Μηπως εχεις δει κανενα επεισοδιο του απο σπονδυλωτες ταινιες που σκηνοθετησε μαζι με αλλους συναδελφους του (π.χ."Boccacio '70").Εγω θελω πολυ να δω, αλλα δεν τις εχω βρει πουθενα με ελληνικους υποτιτλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ενταξει το "Σατυρικον" η αληθεια ειναι οτι κουραζε σε σημεια. Οπως και να 'χει προκειται για Σκηνοθεταρα και ετσι ασχοληθηκα πολυ μαζι του και εχω δει τοσες ταινιες του. Θα δω και τις αλλες οπωσδηποτε καποια στιγμη.

    Το «Boccacio '70» ειναι πολυ ωραια ταινια, την εχω δει και βρισκεται στη συλλογη μου (με ελλ. υποτ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Που βρηκες το «Boccacio '70»;!;!Το ψαχνω παρα πολυ καιρο, γι'αυτο αν δεν σου ειναι κοπος, πες μου σε παρακαλω:)Επισης δεν μπορω να βρω το "Prova d' Orchestra" (το ειχα δει πολυ παλια στην τηλεοραση).Η γνωμη σου για το "La Città Delle Donne";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το "Boccacio '70" το βρηκα προσφατα σε καταστημα videoseven.
    To "Prova d' Orchestra" επισης το εχω, αλλα το ειχα κατεβασει παλαιοτερα απ' το διαδικτυο. Λογικα θα υπαρχει ομως..

    Το "Citta Delle Donne" ειναι μετρια ταινια για Φελινι, αλλα καθαρα "φελινικη", με την οποια αποδεικνυει οτι υπηρξε μεγας λατρης των γυναικων.
    Ωστοσο χωρις το Μαστρογιανι νομιζω οτι θα εχανε πολυ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θα ψαξω αυτες τις δυο ταινιες, γιατι τις θελω πολυ στην ταινιοθηκη μου.

    Απλα μια καλη ταινια.Συμφωνω απολυτα με αυτο που λες, καθαρα "φελινικη".Εχει ολες του τις εμμονες, αλλα παρουσιαζονται καπως ανευρα και αμηχανα.Μερικες στιγμες μου αρεσε γιατι ηταν σουρεαλιστικη (λατρευω τον σουρεαλισμο) και ειχε παραξενους και απολαυστικους χαρακτηρες.Παντως οι συμβολισμοι της ηταν πολυ απλοικοι.Ο Μαστρογιαννι ειναι ο 2ος αγαπημενος μου ηθοποιος και, οντως, αν δεν επαιζε θα εχανε πολυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ειδα προσφατα το "Boccacio '70".Το επεισοδιο που μου αρεσε περισσοτερο ηταν αυτο του Φελινι (4.5/5).Τοσο διασκεδαστικο και ευχαριστο.Επισης πιστευω πως ο συντηριτικος κεντρικος ηρωας συμβολιζε το συντηριτικο κοινο που κατηγορησε το "Γλυκια Ζωη" του ιδιου, ενω η αφισα της Εκμπεργκ την ιδια την ταινια του σκηνοθετη.Πανεξυπνο.Του Βισκοντι (4/5) πολυ καλο και κομψο με μια εξαιρετικη Ρομι Σναιντερ.Το επεισοδι του Βισκοντι (3/5) ευχαριστο, αλλα τιποτα το ιδιαιτερο.Το τελευταιο του Μονιτσελι (2.5/5) δε μου αρεσε.

    Συνολικος βαθμος: 3.5/5

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Για τα επεισοδια των Βισκοντι και Μονιτσελι μαλλον θα συμφωνησω.
    Μου αρεσε κι εμενα η αφισα και γενικα το επεισοδιο του Φελινι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εκανα ενα λαθος: το 3/5 το βαζω στο επεισοδιο του ντε Σικα.
    Χαιρομαι που συμφωνουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή